[ویکی اهل البیت] حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السلام برای قیام جاودانه کربلا، علاوه بر زمینه سازی چندین ساله دوران گذشته از آغاز حرکت خویش نیز دست به فعالیت های گسترده ای زد: وداع جانسوز با قبر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و افراد مختلف، نوشتن وصیت نامه و نیز نگارش نامه های بسیار برای قبیله ها و افراد مختلف، ماندن در مکه از ماه مبارک شعبان تا هشتم ماه مبارک ذی الحجه.
از دیگر فعالیت های حضرت، ملاقات هایی است که از زمان آغاز حرکت از شهر مدینه تا کربلا داشته. این مجموعه ملاقات ها، نشان دهنده تلاش حضرت برای هدایت انسانها، بیان اهداف بلند قیام، دفاع جانانه از حقیقت اسلام، برخورد شدید با یزید و یزیدیان و اتمام حجت برای شکاکان و دودلان می باشد.
آنچه پیش رو دارید، بیان مهمترین ملاقات های آن حضرت در سه بخش است:
پس از درگذشت معاویه، یزید طی نامه ای به ولید بن عتبه، حاکم مدینه دستور داد که حسین بن علی علیه السلام و عبداللّه بن زبیر را احضار کند و از آنها برای خلافتش بیعت بگیرد و اگر از بیعت سرپیچی کردند، سرِ آنها را از بدن جدا کرده برای او به دمشق بفرستد و از مردم مدینه نیز بیعت بگیرد و اگر کسی نپذیرفت، حکمی را که بیان شد درباره آنها اجرا کند.
ولید بعد از آگاهی از محتوی نامه، شبانه مروان بن حکم - حاکم پیشین مدینه - را احضار کرد و از او درباره نامه یزید نظرخواهی کرد. مروان گفت: هم اکنون آنها را احضار کن و از آنها برای یزید بیعت بگیر! اگر پذیرفتند، دست از آنها بردار و اگر خودداری کردند، سر از بدن آنها جدا کن، قبل از آن که از مرگ معاویه آگاه شوند و علیه یزید قیام نمایند.
ولید فوراً عبداللّه بن عمرو بن عثمان را به سراغ حسین علیه السلام و ابن زبیر فرستاد و آنها را نزد خود فراخواند. در حالی که امام حسین علیه السلام و ابن زبیر در مسجد نشسته بودند، پیک ولید پیام را ابلاغ نمود.
امام حسین علیه السلام فرمود: گمان می کنم که معاویه رهسپار دیار آخرت شده است؛ و یزید ما را برای بیعت فراخوانده است.
از دیگر فعالیت های حضرت، ملاقات هایی است که از زمان آغاز حرکت از شهر مدینه تا کربلا داشته. این مجموعه ملاقات ها، نشان دهنده تلاش حضرت برای هدایت انسانها، بیان اهداف بلند قیام، دفاع جانانه از حقیقت اسلام، برخورد شدید با یزید و یزیدیان و اتمام حجت برای شکاکان و دودلان می باشد.
آنچه پیش رو دارید، بیان مهمترین ملاقات های آن حضرت در سه بخش است:
پس از درگذشت معاویه، یزید طی نامه ای به ولید بن عتبه، حاکم مدینه دستور داد که حسین بن علی علیه السلام و عبداللّه بن زبیر را احضار کند و از آنها برای خلافتش بیعت بگیرد و اگر از بیعت سرپیچی کردند، سرِ آنها را از بدن جدا کرده برای او به دمشق بفرستد و از مردم مدینه نیز بیعت بگیرد و اگر کسی نپذیرفت، حکمی را که بیان شد درباره آنها اجرا کند.
ولید بعد از آگاهی از محتوی نامه، شبانه مروان بن حکم - حاکم پیشین مدینه - را احضار کرد و از او درباره نامه یزید نظرخواهی کرد. مروان گفت: هم اکنون آنها را احضار کن و از آنها برای یزید بیعت بگیر! اگر پذیرفتند، دست از آنها بردار و اگر خودداری کردند، سر از بدن آنها جدا کن، قبل از آن که از مرگ معاویه آگاه شوند و علیه یزید قیام نمایند.
ولید فوراً عبداللّه بن عمرو بن عثمان را به سراغ حسین علیه السلام و ابن زبیر فرستاد و آنها را نزد خود فراخواند. در حالی که امام حسین علیه السلام و ابن زبیر در مسجد نشسته بودند، پیک ولید پیام را ابلاغ نمود.
امام حسین علیه السلام فرمود: گمان می کنم که معاویه رهسپار دیار آخرت شده است؛ و یزید ما را برای بیعت فراخوانده است.