ملاعبدالنبی فخرالزمانی

ملاعَبدالنّبی فَخرالزمانی (قزوین ۹۸۸ـ پس از ۱۰۴۱ق)
(یا: نبی قزوینی) شاعر و تذکره نویس ایرانی. شهرت او به فخرالزمانی از نام جد مادری او، بود که نسبش به خواجه عبدالله انصاری می رسید. ملاعبدالنبی در زادگاهش به کمال رسید. در ۱۰۰۷ق به مشهد و سپس از راه قندهار به لاهور رفت. در پادشاهی جهانگیر گورکانی به آگره رفت و به یاری خویشاوندش نظامی قزوینی، وقایع نگار دربار جهانگیر، با فن قصه گویی آشنا شد. در ۱۰۲۲ق با جهانگیر و نظامی به اجمیر رفت و قصه گو و سپس کتابدار امان الله خان زمان بهادر شد. پس از چندی به سبب بیماری به لاهور و از آن جا نیز از بیم طاعون به کشمیر رفت و به خدمت نظام الدین احمد، والی کشمیر، پیوست. در ۱۰۲۹ق در پتنا/عظیم آباد از کار بدستان بلندپایۀ سردارخان خواجه یادگار بود. ملا عبدالنبی نخست عزتی تخلص می کرد، اما بعدها تخلص خود را به نبی تغییر داد. از آثارش: تذکرۀ میخانه که زندگی نامۀ ساقی نامه سرایان در زبان فارسی و ساقی نامه های آنان است (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ دستورالفصحا در آداب قصه گویی و شیوۀ نَقّالی؛ نوادرالحکایات و غرایب الروایات/بحرالنوادر که تقلیدی از جوامع الحکایات عوفی است؛ طراز الاخبار.