مقرم
لغت نامه دهخدا
مقرم. [ م َ رَ ] ( ع مص ) نخست گیاه خوردن گرفتن شتر یا به ضعف و سستی خوردن. قَرم. قُروم. ( ازمنتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
مقرم. [ م ُ رَ ] ( ع ص ) شتر گرامی که بر وی بار نکنند و خوار ورام ننمایند و به جهت گشنی بدارند آن را یا بجهت آنکه فربه شود تا بکشند آن را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج )( از ناظم الاطباء ). شتری که بر آن بار نکنند و رام ننمایند و فقط برای گشنی نگاه دارند. ( از اقرب الموارد ). شتر نر. ( غیاث ). || مهتر قوم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
- قرم مقرم ؛ مهتر و سید و امیر. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید