مقدمه ای بر علم نجوم جدید (Astronomiae instauratae progymnasmata)
کتابی در اخترشناسی، از تیکو براهه، منجم دانمارکی، که با دو اثر دیگرش با نام های دربارۀ پدیده های جدید در جهان فلکی و مکانیک نجوم جدید (۱۵۹۸)، سه گانۀ اصلی او را تشکیل می دهند. براهه در این آثار نتایج رصدهای خود را در رصدخانۀ اورانیبورگ (در جزایر ون از مجمع الجزایر اورسوند)، همراه با محاسبه ها و منظومه ای که به نام او شناخته شد، ارائه کرده است. این رصدها که مربوط به مشاهدۀ نواخترانِ سال ۱۵۷۲ و ستاره های دنباله دار بود، براهه را بر آن داشت تا رساله ای کامل دربارۀ علم نجوم بنویسد. مقدمه ای بر علم نجوم جدید، افزون بر نتایج رصدهای براهه از خورشید و ماه، دربردارندۀ فهرستی از ۷۷۷ ستاره است. او به منظومۀ کُپرنیکی اعتقاد نداشت و در فرضیه ای که بیان کرد، پدیده های مشاهده شده را بر فرض قرارگرفتن زمین در مرکز عالم توضیح داد. بنابر منظومۀ او، خورشید و ماه بر گردِ زمین می چرخد، در حالی که عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل به دور خورشید می گردند. اگرچه منظومۀ براهه اشکالاتی داشت، نسبت به منظومۀ بطلمیوس پیش رفته تر به نظر می رسید؛ چرا که با مشاهدۀ پدیده ها تطابق بیشتری داشت. او نخستین کسی بود که در محاسبات نجومی، تأثیر شکست نور را در نتیجۀ وجود جوّ زمین برای تعیین وضع ستارگان در نظر گرفت. براهه با تحلیل نظریه های اثبات شده دربارۀ ستارگانِ دنباله دار، ثابت کرد که این اجسام آسمانی بر مدارهایی منظم حرکت می کنند که خورشید در مرکز آن است.
کتابی در اخترشناسی، از تیکو براهه، منجم دانمارکی، که با دو اثر دیگرش با نام های دربارۀ پدیده های جدید در جهان فلکی و مکانیک نجوم جدید (۱۵۹۸)، سه گانۀ اصلی او را تشکیل می دهند. براهه در این آثار نتایج رصدهای خود را در رصدخانۀ اورانیبورگ (در جزایر ون از مجمع الجزایر اورسوند)، همراه با محاسبه ها و منظومه ای که به نام او شناخته شد، ارائه کرده است. این رصدها که مربوط به مشاهدۀ نواخترانِ سال ۱۵۷۲ و ستاره های دنباله دار بود، براهه را بر آن داشت تا رساله ای کامل دربارۀ علم نجوم بنویسد. مقدمه ای بر علم نجوم جدید، افزون بر نتایج رصدهای براهه از خورشید و ماه، دربردارندۀ فهرستی از ۷۷۷ ستاره است. او به منظومۀ کُپرنیکی اعتقاد نداشت و در فرضیه ای که بیان کرد، پدیده های مشاهده شده را بر فرض قرارگرفتن زمین در مرکز عالم توضیح داد. بنابر منظومۀ او، خورشید و ماه بر گردِ زمین می چرخد، در حالی که عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل به دور خورشید می گردند. اگرچه منظومۀ براهه اشکالاتی داشت، نسبت به منظومۀ بطلمیوس پیش رفته تر به نظر می رسید؛ چرا که با مشاهدۀ پدیده ها تطابق بیشتری داشت. او نخستین کسی بود که در محاسبات نجومی، تأثیر شکست نور را در نتیجۀ وجود جوّ زمین برای تعیین وضع ستارگان در نظر گرفت. براهه با تحلیل نظریه های اثبات شده دربارۀ ستارگانِ دنباله دار، ثابت کرد که این اجسام آسمانی بر مدارهایی منظم حرکت می کنند که خورشید در مرکز آن است.
wikijoo: مقدمه_ای_بر_علم_نجوم_جدید