مقت

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۶(بار)
بغض شدید نسبت به کسی که می‏بینی مرتکب کار قبیح است. (راغب) در قاموس مطلق بغض گفته و در اقرب آمده: «مَقَتَهُ مَقْتاً: اَبْغَضَهُ اَشَدَّ الْبُغْضِ عَنْ اَمْرٍ قَبیحٍ». . مقت به معنی ممقوت است یعنی: نکاح زن پدر کاری بس قبیح و مبغوض خدا و راه و رسم بدی است در جاهلیت نکاح نامادری را نکاح المقت می‏گفتند ظاهراً مراد از آیه مبغوض واقعی است نه نقل قول آنها. . مقتاً تفسیر «کَبُر» است یعنی مبغوض بزرگی است نزد خدا اینکه بگوئید آنچه را که نمی‏کنید (نخواهید کرد) ظهور آیه در مطلق تخلّف فعل از قول و خلف وعد و نقض عهد است و مابعد آیات نشان می‏دهد که راجع به تخلّف از جهاد می‏باشد. * . اگر «اِذْتُدْعَوْنَ» ظرف «مَقْتِکُم» باشد در اینصورت مقت آنها نسبت به نفسشان در موقع دعوت انبیاء، همان کفر و عصیان است یعنی کفر و عصیان دلیل آنست که نفسشان را مبغوض داشته‏اند لذا به وسیله کفر بدبختش کرده‏اند. و اگر «اِذْتُدْعَوْنَ» در مقام تعلیل «لَمَقْتُ اللَّهِ» باشد، آنوقت ظرف «مَقْتِکُم» روز قیامت است یعنی اکنون که خود را مبغوض می‏دارید بغض و عذاب خدا نسبت به شما از بغضتان بزرگتر است زیرا که پیامبران شما را به ایمان می‏خواندند و شما کافر می‏شدید. المیزان وجه اوّل را اختیار کرده است. این ندا در آخرت خواهد بود.