مقبول فدا حسین

مقبول فدا حسین در سال ۱۹۱۵ زاده شد. در سنین کودکی مادرش را از دست داد. وقتی ۱۷ سال داشت در یک مسابقه برای یک نقاشی پرترهی رنگ و روغن مدال طلا گرفت و به این ترتیب پدرش را راضی کرد او را به هنرستان بفرستد. او کار خود را در دهه ی۱۹۳۰ با نقاشی تجاری و کشیدن پوستر سردر سینماها شروع کرد.
شهرت این نقاش در دههٔ ۱۹۵۰ در هند افزایش یافت و یکی از آثارش به نام «زمین» جایزه ای ملی برایش به همراه داشت. در سال ۱۹۹۶ پس از انتشار آثارش در یکی از مجلات معتبر هند مورد توجه مجامع بین المللی قرار گرفت و جهانیان با آثارش آشنا شدند.
سال ۱۹۸۹ حسین به نشان «پادما ویبوشان» نایل شد که دومین افتخار شهروندی هند است.
حسین در طول زندگی هنری خود، جوایز بسیاری برده بود و فروش آثارش سر به میلیون ها دلار می زد. او در عین حال، شاید جنجالی ترین هنرمند هند هم به شمار می رفت.
در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ حسین برای این که بیشتر مورد توجه قرار بگیرد سروشکل عجیبی برای خودش درست کرد و حتی در گفتگویی اذعان کرده بود «اگر در اروپا بودم از سالوادور دالی هم عجیب تر بودم. »
حسین با موهای سفید و ریش های بلندش همیشه پابرهنه راه می رفت و قلم موهای بسیار بزرگی همراه داشت. آنجولی الا منون، هنرمند پیشرو هندی دربارهٔ او می گفت «مقبول فدا حسین هیچ وقت پیر نشد. او نیرو، طنز و توانایی شگفت انگیزش برای کار کردن را حفظ کرد. » «بی قرار بود، اغلب می گفت که هیچ وقت اتاق خوابی نداشته که در آن بخوابد. خانه به دوش و کولی بود. » اس کالیداس، منتقد هنری دربارهٔ وی می گوید که حسین تا دو هفته پیش از مرگش همچنان نقاشی می کشید. «او زندگی کاملی را تجربه کرد. »