مقبلی. [ م ُ ب ِ ] ( حامص ) نیکبختی. خوشبختی. خوش اقبالی. سعادتمندی : آن را که طوق مقبلی اندر ازل خدای روزی نکرد چون نکشد غل مدبری.سعدی.گو شرف قبول تو یافته ام ز مقبلی ورچه که دور بوده ام از در تو ز مدبری.ابن یمین.و رجوع به مقبل شود.