مقاومت کششی نهایی

مقاومت کششی نهایی یا مقاومت کششی یا کشش نهایی عبارت است از بیشینهٔ تنشی که یک جسم در هنگام کشیده شدن از طرفین، تا قبل از این که مقطع نمونه، به صورت قابل توجهی باریک شود، می تواند تحمل کند. مقاومت کششی، متضاد مقاومت فشاری بوده و مقادیرشان نیز ممکن است کاملاً متفاوت باشد.
مقاومت کششی نهایی با استفاده از نتایج آزمایش کشش و ثبت میزان تنش و کرنش نمونه مورد آزمایش به دست می آید. بالاترین نقطهٔ نمودار تنش - کرنش، همان مقاومت کششی است. میزان مقاومت کششی یک نمونه، به اندازهٔ آن بستگی ندارد. اگرچه به عوامل دیگری همچون آمادگی نمونه، سطح نمونه و دمای محیط آزمایش و نمونه ارتباط دارد.
مقاومت کششی در طراحی اعضای شکل پذیر کمتر کاربرد دارد؛ اما در اعضای شکننده از اهمیت بالایی برخوردار است. مقاومت های کششی مواد و مصالح رایجی همچون آلیاژها، مواد کامپوزیتی، سرامیک و مواد پلاستیکی و چوبی جدول بندی شده اند.
مقاومت کششی همانند تنش تعریف می شود که یکای اندازه گیری آن برحسب نیرو بر واحد سطح است. در مورد بعضی از مواد غیرهمگن ( و اجزای مونتاژشده ) نیز با یکای نیرو یا نیرو در واحد عرض گزارش می شود. در سامانه یکاهای SI هم از پاسکال ( Pa ) که معادل نیوتون بر متر مربع ( N/m² ) است استفاده می کنند. واحد رایج دیگر نیز پوند - نیرو بر اینچ مربع ( lbf/in² یا psi ) یا کیلوپوند بر اینچ مربع که برابر ۱۰۰۰ psi است، می باشد. در هنگام اندازه گیری مقاومت کششی، معمولاً برای راحتی از کیلوپوند بر اینچ مربع استفاده می گردد.
بسیاری از مواد و مصالح، دارای رفتار الاستیک خطی هستند، به این معنی که بین تنش و کرنش رابطهٔ خطی وجود دارد. در نمودار نشان داده شده و در نقطه ۲، تغییر شکل حاصل از بارگذاری در نمونه مورد آزمایش، به صورت کامل قابل برگشت است. یعنی، نمونه به طور الاستیک و با تنشی بارگذاری شده است که موجب افزایش طول آن می شود؛ اما با برداشتن بار، نمونه دوباره به شکل و اندازهٔ اولیهٔ خود بازمی گردد. پس از این ناحیه، تغییر شکل مواد انعطاف پذیری همچون فولاد، به صورت پلاستیک خواهد بود. بدین معنا که پس از حذف بارها، نمونه به حالت و اندازهٔ اولیهٔ خود بازنمی گردد؛ اما بخشی از تغییر شکل حاصله به صورت الاستیک به حالت اولیه برمی گردد. برای بسیاری از کاربردها، تغییر شکل پلاستیک قابل قبول نبوده و به عنوان محدودیت طراحی شناخته می شود.