مقاومت فشاری عبارت است از ظرفیت تحمل یک جسم، مصالح ساختمانی یا سازه در مقابل نیروهای فشاری محوری مستقیم. هنگامی که حد مقاومت فشاری یک ماده فرا می رسد، آن ماده منهدم خواهد شد. بتن، ماده ای است که دارای مقاومت فشاری بالایی است. برای مثال، بتن به کار رفته در بسیاری از سازه های بتنی، توانایی تحمل فشارهای بالای ۵۰ مگاپاسکال را دارد؛ این در حال است که مصالح نرمی همچون ماسه سنگ های نرم، مقاومت فشاری ای در حدود ۵ یا ۱۰ مگاپاسکال دارند. مقاومت فشاری معمولاً به وسیله دستگاه آزمایش جهانی ( به انگلیسی: Universal Testing Machine ) ، اندازه گیری می شود. بزرگی این دستگاه ها از اندازهٔ میزهای کوچک تا دستگاه هایی با ظرفیت ۵۳MN متغیر است. سنجش میزان مقاومت فشاری، تحت روش های آزمایش و شرایط ویژه ای است. تاب فشاری به طور معمول در قالب تکنیک های استاندارد ویژه ای گزارش می شوند که می تواند در هنگام بهره برداری به کار آید یا ممکن است مورد استفاده قرار نگیرند.
هنگامی که نمونه ای تحت نیروی اعمال شده، افزایش طول پیدا کند، نیروی مورد نظر، از نوع کششی است. اما اگر تحت نیروی فشاری، کاهش طول داشته باشد، به این حالت فشار گفته می شود.
از منظر اتمی، در حالت کشش، هر یک از مولکول ها یا اتم ها تمایل دارند که از هم جدا شوند؛ در حالی که در فشار، آن ها به هم نزدیک تر می شوند. از آنجایی که همیشه اتم ها در جامدات سعی دارند که به یک حالت متعادل رسیده و با اتم های پیرامون خود فاصله مناسب داشته باشند، نیروهایی در کل ماده به وجود می آیند که در مقابل کشش و فشار مقاومت می کنند.
پدیدهٔ غالب در سطح اتمی، مشابه همین است. در مقیاس بزرگتر نیز ویژگی های مواد در کشش و فشار کاملاً مشابه هم هستند.
تفاوت عمده بین این دو حالت بارگذاری، کرنشی است که برای کشش ( مثبت - افزایش طول ) و فشار ( منفی - کاهش طول ) ثبت می شود.
دیگر تفاوت عمده، در این است که در کشش، بدنه جسم مورد نظر تمایل به لاغر شدن و در فشار تمایل به افزایش قطر و کمانش دارد.
بنا به تعریف، مقاومت فشاری برابر است با مقدار تنش فشاری تک محوری، هنگامی که المان مورد نظر کاملاً گسیخته می شود. میزان مقاومت فشاری، معمولاً به وسیله آزمایش فشار و به صورت تجربی به دست می آید. دستگاه آزمایش فشار، برای آزمایش کشش نیز مورد استفاده قرار می گیرد. با این تفاوت که به جای اعمال یک بار فشاری تک محوره، بار کششی تک محوره اعمال می شود. در آزمایش فشار، نمونه مورد آزمایش ( معمولا استوانه ای شکل ) کوتاه تر شده و چاق می شود. منحنی تنش - کرنش با استفاده از نتایج آزمایش، به شکل زیر رسم می شود:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهنگامی که نمونه ای تحت نیروی اعمال شده، افزایش طول پیدا کند، نیروی مورد نظر، از نوع کششی است. اما اگر تحت نیروی فشاری، کاهش طول داشته باشد، به این حالت فشار گفته می شود.
از منظر اتمی، در حالت کشش، هر یک از مولکول ها یا اتم ها تمایل دارند که از هم جدا شوند؛ در حالی که در فشار، آن ها به هم نزدیک تر می شوند. از آنجایی که همیشه اتم ها در جامدات سعی دارند که به یک حالت متعادل رسیده و با اتم های پیرامون خود فاصله مناسب داشته باشند، نیروهایی در کل ماده به وجود می آیند که در مقابل کشش و فشار مقاومت می کنند.
پدیدهٔ غالب در سطح اتمی، مشابه همین است. در مقیاس بزرگتر نیز ویژگی های مواد در کشش و فشار کاملاً مشابه هم هستند.
تفاوت عمده بین این دو حالت بارگذاری، کرنشی است که برای کشش ( مثبت - افزایش طول ) و فشار ( منفی - کاهش طول ) ثبت می شود.
دیگر تفاوت عمده، در این است که در کشش، بدنه جسم مورد نظر تمایل به لاغر شدن و در فشار تمایل به افزایش قطر و کمانش دارد.
بنا به تعریف، مقاومت فشاری برابر است با مقدار تنش فشاری تک محوری، هنگامی که المان مورد نظر کاملاً گسیخته می شود. میزان مقاومت فشاری، معمولاً به وسیله آزمایش فشار و به صورت تجربی به دست می آید. دستگاه آزمایش فشار، برای آزمایش کشش نیز مورد استفاده قرار می گیرد. با این تفاوت که به جای اعمال یک بار فشاری تک محوره، بار کششی تک محوره اعمال می شود. در آزمایش فشار، نمونه مورد آزمایش ( معمولا استوانه ای شکل ) کوتاه تر شده و چاق می شود. منحنی تنش - کرنش با استفاده از نتایج آزمایش، به شکل زیر رسم می شود:
wiki: مقاومت فشاری