مقاومت داخلی علیه آپارتاید ( به انگلیسی: Internal resistance to apartheid ) اقدامی جمعی که از چندین بخش مستقل آفریقای جنوبی سرچشمه گرفت و اشکال مختلف از جنبش های اجتماعی و مقاومت منفعل تا جنگ چریکی به خود گرفت. این حرکت جمعی علیه حزب حاکم، همراه با انزوا و تحریم های اقتصادی بین المللی رو به رشد در آفریقای جنوبی، نقش مهمی در هدایت مذاکرات برای پایان دادن به آپارتاید داشتند. مذاکراتی که به طور رسمی در سال ۱۹۹۰ آغاز و با اولین انتخابات چند نژادی در ۱۹۹۴ به پایان رسید.
... [مشاهده متن کامل]
آپارتاید به عنوان سیاست رسمی دولت آفریقای جنوبی توسط حزب ملی ( NP ) پس از پیروزی آنها در انتخابات سراسری ۱۹۴۸ پذیرفته شد. از اوایل دهه ۱۹۵۰، کنگره ملی آفریقا ( ANC ) کمپین مقاومت منفعلانه خود را آغاز کرد. اعتراضات بعدی منع آمد و شد، عبور به وسیله گذرنامه داخلی و جداسازی «آپارتاید کوچک» در اماکن عمومی را هدف قرار داد. برخی از تظاهرات ضد آپارتاید منجر به شورش های گسترده در پورت الیزابت و لندن شرقی در سال ۱۹۵۲ شد، اما تخریب عمدی و سازمان یافته اموال تا سال ۱۹۵۹ مورد استفاده قرار نگرفت. در آن سال، خشم از تصویب قوانین و مقررات زیست محیطی که توسط کشاورزان سیاه پوست ناعادلانه تلقی می شد، منجر به یک سری آتش سوزی هایی شد که مزارع نیشکر را هدف قرار دادند. سازمان هایی مانند ANC، حزب کمونیست آفریقای جنوبی و کنگره پان آفریقایی ( PAC ) همچنین مشغول سازماندهی اعتصابات دانشجویی و تحریم های کاری بین سال های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۰ بودند. پس از کشتار شارپویل، برخی از جنبش های ضد آپارتاید، از جمله ANC و PAC، تغییر تاکتیک دادند و از عدم همکاری مسالمت آمیز به تشکیل جناح های مقاومت مسلحانه سوق پیدا کردند.
اعتصابات عمومی و تظاهرات دانشجویی تا دهه ۱۹۷۰ ادامه یافت، که با افزایش بیکاری سیاه پوستان، بدنامی جنگ مرزی جنوب آفریقا و جنبش آگاهی سیاه پوستان ادامه پیدا کرد. سرکوب وحشیانه قیام سال ۱۹۷۶ سووتو، نسلی از فعالان سیاهپوست را رادیکال کرد و قدرت نیروی چریکی اومخونتو وسیزوه ( MK ) را به شدت تقویت کرد. از سال ۱۹۷۶ تا 1987 MK یک سری بمباران موفقیت آمیز را با هدف قرار دادن تأسیسات دولتی، خطوط حمل و نقل، نیروگاه ها و سایر زیرساخت های غیرنظامی انجام داد. ارتش آفریقای جنوبی اغلب با یورش به خانه های امن ANC در ایالت های همسایه تلافی می کرد.
NP چندین تلاش برای اصلاح نظام آپارتاید انجام داد که با رفراندوم قانون اساسی در سال ۱۹۸۳ آغاز شد. این پارلمان سه مجلسی را معرفی کرد که اجازه نمایندگی برخی رنگین پوستان و هندی ها را می داد، اما همچنان حقوق سیاسی سیاه پوستان آفریقای جنوبی را رد می کرد. این مناقشه موج جدیدی از جنبش های اجتماعی ضد آپارتاید را برانگیخت که منافع خود را از طریق اعلام یک جبهه ملی در سیاست با نام جبهه متحد دموکراتیک ( UDF ) بیان کنند. به طور همزمان، رقابت بین جناحی بین ANC, PAC و سازمان خلق آزانیا ( AZAPO ) که سومین نیروی چریکی بود، به خشونت فرقه ای تبدیل شد، زیرا این سه گروه برای نفوذ هرچه بیشتر می جنگیدند. دولت از فرصت استفاده کرد و در سال ۱۹۸۶ وضعیت فوق العاده اعلام کرد و هزاران تن از مخالفان سیاسی خود را بدون محاکمه بازداشت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
آپارتاید به عنوان سیاست رسمی دولت آفریقای جنوبی توسط حزب ملی ( NP ) پس از پیروزی آنها در انتخابات سراسری ۱۹۴۸ پذیرفته شد. از اوایل دهه ۱۹۵۰، کنگره ملی آفریقا ( ANC ) کمپین مقاومت منفعلانه خود را آغاز کرد. اعتراضات بعدی منع آمد و شد، عبور به وسیله گذرنامه داخلی و جداسازی «آپارتاید کوچک» در اماکن عمومی را هدف قرار داد. برخی از تظاهرات ضد آپارتاید منجر به شورش های گسترده در پورت الیزابت و لندن شرقی در سال ۱۹۵۲ شد، اما تخریب عمدی و سازمان یافته اموال تا سال ۱۹۵۹ مورد استفاده قرار نگرفت. در آن سال، خشم از تصویب قوانین و مقررات زیست محیطی که توسط کشاورزان سیاه پوست ناعادلانه تلقی می شد، منجر به یک سری آتش سوزی هایی شد که مزارع نیشکر را هدف قرار دادند. سازمان هایی مانند ANC، حزب کمونیست آفریقای جنوبی و کنگره پان آفریقایی ( PAC ) همچنین مشغول سازماندهی اعتصابات دانشجویی و تحریم های کاری بین سال های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۰ بودند. پس از کشتار شارپویل، برخی از جنبش های ضد آپارتاید، از جمله ANC و PAC، تغییر تاکتیک دادند و از عدم همکاری مسالمت آمیز به تشکیل جناح های مقاومت مسلحانه سوق پیدا کردند.
اعتصابات عمومی و تظاهرات دانشجویی تا دهه ۱۹۷۰ ادامه یافت، که با افزایش بیکاری سیاه پوستان، بدنامی جنگ مرزی جنوب آفریقا و جنبش آگاهی سیاه پوستان ادامه پیدا کرد. سرکوب وحشیانه قیام سال ۱۹۷۶ سووتو، نسلی از فعالان سیاهپوست را رادیکال کرد و قدرت نیروی چریکی اومخونتو وسیزوه ( MK ) را به شدت تقویت کرد. از سال ۱۹۷۶ تا 1987 MK یک سری بمباران موفقیت آمیز را با هدف قرار دادن تأسیسات دولتی، خطوط حمل و نقل، نیروگاه ها و سایر زیرساخت های غیرنظامی انجام داد. ارتش آفریقای جنوبی اغلب با یورش به خانه های امن ANC در ایالت های همسایه تلافی می کرد.
NP چندین تلاش برای اصلاح نظام آپارتاید انجام داد که با رفراندوم قانون اساسی در سال ۱۹۸۳ آغاز شد. این پارلمان سه مجلسی را معرفی کرد که اجازه نمایندگی برخی رنگین پوستان و هندی ها را می داد، اما همچنان حقوق سیاسی سیاه پوستان آفریقای جنوبی را رد می کرد. این مناقشه موج جدیدی از جنبش های اجتماعی ضد آپارتاید را برانگیخت که منافع خود را از طریق اعلام یک جبهه ملی در سیاست با نام جبهه متحد دموکراتیک ( UDF ) بیان کنند. به طور همزمان، رقابت بین جناحی بین ANC, PAC و سازمان خلق آزانیا ( AZAPO ) که سومین نیروی چریکی بود، به خشونت فرقه ای تبدیل شد، زیرا این سه گروه برای نفوذ هرچه بیشتر می جنگیدند. دولت از فرصت استفاده کرد و در سال ۱۹۸۶ وضعیت فوق العاده اعلام کرد و هزاران تن از مخالفان سیاسی خود را بدون محاکمه بازداشت کرد.
