مقاومت آلبانی در جنگ جهانی دوم. مقاومت آلبانی در جنگ جهانی دوم یک جنبش عمدتاً کمونیستی علیه نیروهای اشغالگر ایتالیایی بود که تا سال ۱۹۴۳ ادامه داشت و پس از آن آلمان ها در آلبانی نیز در سال ۱۹۴۴ اخراج شدند و به آزادی کشور منجر شد.
در بررسی رویدادهای مختلف در زمان جنگ جهانی دوم یکی از موضوعات، مقاومتی است که کشور آلبانی در مقابل اشغالگری و فاشیسم از خود نشان داد. در این راستا حمله ایتالیا به آلبانی، رقابت آلمان هیتلری با اشغالگران ایتالیایی و نهایتاً اشغال آلبانی توسط آلمان قابل تأمل است. پیش از وقوع جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۲۷ میان کشورهای ایتالیا و آلبانی توافقی دفاعی به امضاء رسیده بود و این توافق بود که راه نفوذ ایتالیا به آلبانی را هموار کرد. از سال ۱۹۳۵ که موسولینی به فکر کشورگشایی افتاد، حمله به آلبانی نیز از جمله برنامه های او بود. او در ۷ آوریل ۱۹۳۹ فرمان داد تا بعد از بمباران سواحل این کشور نیروهایش به داخل خاک این کشور نفوذ کنند ولی متقابلاً مردم آلبانی با مقاومت توانستند اشغالگران را از کشورشان بیرون کنند. [ ۳]
بعد از جنگ مرکز نجات غیرنظامیان ژنو گزارش داد که آلبانی یکی از ویران ترین کشورهای اروپا ست. ۶۰۰۰۰ خانه ویران شد و حدود ۱۰ درصد از جمعیت این کشور بی خانمان شدند.
بعد از تصرف اتریش توسط آلمان و شروع تهاجم علیه چکسلواکی، ایتالیا متوجه شد که در تعادل قوا نقش پائین تری را دارد به این دلیل موسولینی تصمیم گرفت تا در ابتدای سال ۱۹۳۹ آلبانی را به کشورش ملحق کند. ویکتور امانوئل سوم پادشاه ایتالیا این عمل را به عنوان یک خطر غیرضروری مورد انتقاد قرار داد. رم به تیرانا اولتیماتوم داد و خواست که به اشغالگری ایتالیا گردن بگذارد ولی پادشاه آلبانی مستعمره شدن کشورش را نپذیرفت و در نتیجه در هفتم آوریل سال ۱۹۳۹ لشکر موسولینی به آلبانی تهاجم کرد.
دو روز قبل از تهاجم ایتالیا برای تصرف آلبانی، در جریان گفتگوهای معروف به «مذاکرات ژنرال ها» بین ژنرال کایْتل آلمانی و ژنرال پارْیانی ایتالیایی، تصمیم نهایی برای آغاز این تجاوز نظامی، گرفته شده بود. [ ۳]
نقشه حمله ایتالیا در ۷ آوریل ۱۹۳۹ با بمباران سواحل آلبانی و پیاده شدن نیروهای ایتالیایی عملی گردید و با شکست مقاومت آلبانی، این کشور به تصرف ایتالیای فاشیسم درآمد. [ ۳] نیروی مهاجم ایتالیا به ۵۰ هزار نفر می رسید. این تعداد با واحدهای دریایی و هوایی حمایت می شدند. در ساحل شهر دورس یک نیروی ۳۶۰ نفره آلبانیایی که عمدتاً ژاندارم و نیروهای محلی بودند و توسط عباس کوپی فرماندهی می شدند در مقابل نیروهای ایتالیا ایستادگی کردند. پیش از او مویو اولچیناکو یک افسر نیروی دریایی آلبانی تلاش کرده بود که در مقابل نیروی مهاجم ایستادگی کند. نیروهای دورس که تنها سه مسلسل داشتند و بقیه آن ها سلاح سبک در اختیار داشتند مهاجمان ایتالیایی را در بندر دورس متوقف کردند تا اینکه تانک های کوچک انبوهی از کشتی ایتالیا تخلیه شد و نبرد شروع شد. پنج ساعت بعد نیروهای ایتالیایی شهر دورس را تصرف کردند. در ساعت یک و نیم عصر روز اول تمامی سواحل آلبانی در دست ایتالیا بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر بررسی رویدادهای مختلف در زمان جنگ جهانی دوم یکی از موضوعات، مقاومتی است که کشور آلبانی در مقابل اشغالگری و فاشیسم از خود نشان داد. در این راستا حمله ایتالیا به آلبانی، رقابت آلمان هیتلری با اشغالگران ایتالیایی و نهایتاً اشغال آلبانی توسط آلمان قابل تأمل است. پیش از وقوع جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۲۷ میان کشورهای ایتالیا و آلبانی توافقی دفاعی به امضاء رسیده بود و این توافق بود که راه نفوذ ایتالیا به آلبانی را هموار کرد. از سال ۱۹۳۵ که موسولینی به فکر کشورگشایی افتاد، حمله به آلبانی نیز از جمله برنامه های او بود. او در ۷ آوریل ۱۹۳۹ فرمان داد تا بعد از بمباران سواحل این کشور نیروهایش به داخل خاک این کشور نفوذ کنند ولی متقابلاً مردم آلبانی با مقاومت توانستند اشغالگران را از کشورشان بیرون کنند. [ ۳]
بعد از جنگ مرکز نجات غیرنظامیان ژنو گزارش داد که آلبانی یکی از ویران ترین کشورهای اروپا ست. ۶۰۰۰۰ خانه ویران شد و حدود ۱۰ درصد از جمعیت این کشور بی خانمان شدند.
بعد از تصرف اتریش توسط آلمان و شروع تهاجم علیه چکسلواکی، ایتالیا متوجه شد که در تعادل قوا نقش پائین تری را دارد به این دلیل موسولینی تصمیم گرفت تا در ابتدای سال ۱۹۳۹ آلبانی را به کشورش ملحق کند. ویکتور امانوئل سوم پادشاه ایتالیا این عمل را به عنوان یک خطر غیرضروری مورد انتقاد قرار داد. رم به تیرانا اولتیماتوم داد و خواست که به اشغالگری ایتالیا گردن بگذارد ولی پادشاه آلبانی مستعمره شدن کشورش را نپذیرفت و در نتیجه در هفتم آوریل سال ۱۹۳۹ لشکر موسولینی به آلبانی تهاجم کرد.
دو روز قبل از تهاجم ایتالیا برای تصرف آلبانی، در جریان گفتگوهای معروف به «مذاکرات ژنرال ها» بین ژنرال کایْتل آلمانی و ژنرال پارْیانی ایتالیایی، تصمیم نهایی برای آغاز این تجاوز نظامی، گرفته شده بود. [ ۳]
نقشه حمله ایتالیا در ۷ آوریل ۱۹۳۹ با بمباران سواحل آلبانی و پیاده شدن نیروهای ایتالیایی عملی گردید و با شکست مقاومت آلبانی، این کشور به تصرف ایتالیای فاشیسم درآمد. [ ۳] نیروی مهاجم ایتالیا به ۵۰ هزار نفر می رسید. این تعداد با واحدهای دریایی و هوایی حمایت می شدند. در ساحل شهر دورس یک نیروی ۳۶۰ نفره آلبانیایی که عمدتاً ژاندارم و نیروهای محلی بودند و توسط عباس کوپی فرماندهی می شدند در مقابل نیروهای ایتالیا ایستادگی کردند. پیش از او مویو اولچیناکو یک افسر نیروی دریایی آلبانی تلاش کرده بود که در مقابل نیروی مهاجم ایستادگی کند. نیروهای دورس که تنها سه مسلسل داشتند و بقیه آن ها سلاح سبک در اختیار داشتند مهاجمان ایتالیایی را در بندر دورس متوقف کردند تا اینکه تانک های کوچک انبوهی از کشتی ایتالیا تخلیه شد و نبرد شروع شد. پنج ساعت بعد نیروهای ایتالیایی شهر دورس را تصرف کردند. در ساعت یک و نیم عصر روز اول تمامی سواحل آلبانی در دست ایتالیا بود.
