مقام تخاطب

[ویکی فقه] وضعیت حاصل از مخاطَب قرار دادن فرد یا افرادی توسط متکلم است.
مقام تخاطب، وضعیت و موقعیتی است که از مورد خطاب قرار دادن شخص یا اشخاصی به وسیله متکلم پدید می آید، که در این حالت، متکلم در حال خطاب را «مخاطِب» و طرف خطاب را «مخاطَب» می نامند.مخاطَب یا طرف خطاب ممکن است شخص خاصی باشد و ممکن است همه افراد باشند.اصل در مقام تخاطب این است که متکلم عالم به وضع است و در مقام بیان تمام مراد خود، جدی بوده و قصد شوخی ندارد و قرینه ای بر خلاف مراد خود اقامه نکرده است، مگر این که خلاف آن اثبات شود.
نکته اول
در خطابات شخصی و تکالیفی که متوجه اشخاص است، به جز شرایط عمومی تکلیف مثل علم به صدور تکلیف از مولا و مقدور بودن آن برای مکلف و عدم اضطرار به ترک تکلیف شرط دیگری نیز باید رعایت شود و آن این است که مولا انبعاث در مکلف (مبعوث) را احتمال بدهد و اگر به عدم انبعاث و عصیان و مخالفت یقین دارد معنا ندارد که بنده را بعث و یا زجر نماید، مگر این که بخواهد او را امتحان کند یا غرضی دیگر هم چون مسجل شدن عقوبت بر او را داشته باشد. اما در خطابات عامه، مثل: «اقیموا الصلاة و آتوا الزکوة» بنا بر مبنای عدم انحلال تکالیف بین مکلفان لازم نیست یکایک افراد این شرایط را داشته باشند و همین که تعداد زیادی شرایط را دارند و اطاعت می نمایند کافی است.
نکته دوم
در کتاب های اصولی بحث شده است که آیا در مقام مخاطب قرار دادن شنوندگان، تنها کسانی مورد خطاب و توجه گوینده هستند که در جلسه سخنرانی و صدور دستور حضور دارند و این خطاب را می شنوند، یا کسانی را هم که در مجلس نیستند، شامل می شود و یا همانند یک قضیه حقیقیه، شامل همه آیندگان تا روز قیامت می گردد.