مفهوم خلیفه

[ویکی فقه] واژه خلیفه از ریشهٔ خَلف می آید و به معنای جانشین یا نماینده است. پس از رحلت پیامبر کسی جز علی (علیه السّلام) ادعای جانشینی پیامبر را با اصطلاح «خلیفة الرسول» نداشته است. مسلمانان همچنین به خلیفه، امیرالمؤمنین، امام الامه و امام مؤمنین و در زبان گفتگو و مکالمه رهبر مسلمین نیز می گویند.
آن چه درباره مفهوم خلیفه در روایات بیان شد، گویای این مطلب است که واژه خلیفه پیش از ارتحال پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) به وسیله خود ایشان برای افراد مشخصی به کار برده شده است.
پس از رحلت پیامبر
پس از رحلت آن حضرت نیز کسی جز علی (علیه السّلام) ادعای جانشینی پیامبر را با اصطلاح «خلیفة الرسول» نداشته است، از این رو کسانی که در سقیفه برای انتخاب حاکم اسلامی جمع شده بودند از اصطلاح خلیفه استفاده نکردند بلکه به جای آن واژه «امیر» را به کار بردند.ابوبکر خطاب به انصار چنین گفت: «فنحن الامراء و انتم الوزراء.» انصار نیز در جواب گفتند: «منا امیرٌ و منکم امیر» واژه امیر دارای مفهومی غیر از خلیفه است؛ البته به مرور زمان از اصطلاح خلیفه به جای امیر استفاده شد. نخستین بار پس از پیامبر استفاده از اصطلاح خلیفه در حوادث پیرامونی شکل گیری سپاه اسامه برای ابوبکر صورت گرفت. اسامه از عمر خواست که پیام خاصی را به خلیفه رسول الله (یعنی ابوبکر) برساند و عمر نیز پس از بازگشت با تعبیر خلیفه از ابوبکر یاد کرد.
دینوری، ابن قتیبه، الامامة و السیاسة، ص۲۱.
بنابراین می توان گفت در آخر عهد خلافت وی، لااقل در برخی مناطق به طور غیر رسمی به وی خلیفة الله گفته می شد؛ شاهد این مدعا نقلی است که ابن قتیبه از قول مردم شام دارد: «و کان اهل الشام قد بلغهم مرض ابی بکر و استبطاوا الخبر، فقالوا: انا لنخاف ان یکون خلیفة الله قد مات و ولّی بعده عمر.»؛
دینوری، ابن قتیبه، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۳۸.
...