مفترض الطاعه

[ویکی شیعه] مُفْتَرَضُ الطَّاعَة مقامی خاص برای امامان شیعه. به معنای کسی که اطاعت او واجب است. برای اثبات این عقیده، به برخی از آیات و احادیث مانند حدیث منزلت استناد شده است. روایاتی نیز این مقام را انکار کرده آنها را حمل بر تقیه می کنند.
مُفْتَرَضُ الطَّاعَة مقامی خاص برای امامان شیعه، به معنای کسی که اطاعت او واجب است. بر پایه روایتی امام صادق(ع) سوگند یاد می کند که در نزد خداوند مقامی بالاتر از مفترض الطاعه بودن نیست.
بنابر روایت امام رضا(ع) این مقام در زمان حیات پیامبر به امت ابلاغ گردید و در روز غدیر از آنان پیمان گرفته شد. وقتی امام حسن(ع) با معاویه صلح کرد برخی از مردم آن حضرت را سرزنش کردند. حضرت فرمود: وای بر شما که نمی دانید من برای شما، چه کار کرده ام، به خدا سوگند آن چه من کرده ام، برای شیعیان بهتر است از آن چه آفتاب بر آن می تابد و طلوع و غروب می کند. آیا شما نمی دانید که من امام شما هستم و ولی امر شما که واجب الاطاعه ام. امام در ادامه، آیه ۵۹ سوره نساء را تلاوت نمود.