مغناطیس سپهر

مغناطیس سپهر[ ۱] یا مَگنِتوسفِر ( به انگلیسی: Magnetosphere ) منطقه مغناطیسی پیرامون یک جرم فضایی است. سیارهٔ زمین و سیاره های تیر، هرمز، کیوان، اورانوس و نپتون دارای مگنات سپهر هستند. مغنات سپهر هنگامی شکل می گیرد که جریانی از ذره های باردار، مانند بادهای خورشیدی، در برهم کنش با میدان مغناطیسی ذاتی یک سیاره یا یک جسم مشابه منحرف می شود. زمین و دیگر سیاره های دارای میدان مغناطیسی ذاتی توسط یک مغنات سپهر احاطه شده اند. به کوتاه سخن، مگنت سپهر به انرژی هایی گویند که از قطب شمال از هسته زمین بیرون شده و از قطب جنوب به هسته زمین بازمی گردند. [ ۲]

مِغناطیس سپهر (magnetosphere)
مِغناطیس سپهر
حجمی از فضای اطراف هر سیاره که در آن میدان مغناطیسیسیاره تأثیر محسوس دارد. مغناطیس سپهر زمین، در جهت روبه خورشید، تا ۶۴هزار کیلومتر، ولی در جهت مخالف تا چند برابر این فاصلۀ شعاعی گسترش دارد. مغناطیس سپهر مشتری به قدری بزرگ است که اگر از زمین قابل مشاهده بود، تقریبا ً به گستردگی ماه بدر دیده می شد. مغناطیس سپهر متقارن نیست. گستردگی آن در طرف دور از خورشید مغناطیس دُم (دنبالۀ مغناطیسی)نامیده می شود. لبۀ بیرونی مغناطیس سپهر ایست مغناطیس (مگنتوپاز)نام دارد. فراتر از آن ناحیۀ پرتلاطمی است که غلاف مغناطیسینام دارد و باد خورشیدیدر آن جا به اطراف مغناطیس سپهر منحرف می شود. ذرات اتمی در درون مغناطیس سپهر خطوط نیروی مغناطیسی زمین را دنبال می کنند. مغناطیس سپهر دربرگیرندۀ کمربندهای تابشی وان آلناست. سیاره های دیگر نیز مغناطیس سپهرهایی دارند، اما به اندازۀ مغناطیس سپهر مشتری محسوس نیستند.