مغبور

لغت نامه دهخدا

مغبور. [ م ُ ] ( ع اِ ) نوعی از صمغ که از درخت عرفط و رمث یاثمام برآید. ( منتهی الارب ). نوعی از صمغ که از درخت ثمام و عشر و رمث برآید. ( ناظم الاطباء ). لغتی است درمُغثور. ( از اقرب الموارد ). و رجوع به مغثور شود.
مغبور. [ م َ ] ( اِ ) بغپور. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). صورتی از بغپور و فغفور: البغبور؛هوالملک الاعظم و انما سمی البغبور و معناه ابن السماء و نحن نسمیه المغبور. ( اخبار الصین و الهند ص 20، یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به فغفور شود.

فرهنگ فارسی

بغپور صورتی از بغپور و فغفور

پیشنهاد کاربران

بپرس