معین الدین بن غیاث الدین سجزی چشتی

[ویکی فقه] چشتی ، معین الدین حسن سجزی ، از عرفای قرن ششم و مروّج سلسله چشتیه در هند است.
او در ۵۳۷ به دنیا آمد.
اصلیت
گفته اند که نسل وی از سادات سیستان بودند و به احتمال بسیار خود او در قصبه سجز به دنیا آمد؛ از این رو، وی را معین الدین حسینی سجزی (سیستانی ) نیز می خوانند. همچنین به دلیل سکونت و وفات معین الدین در اِجمیری به او اِجمیر نیز گفته اند. معین الدین در نوجوانی پدر خود، غیاث الدین ، را از دست داد و از او باغ و آسیابی به ارث برد.
علت صوفی بودن
علت ورود او را به سلک صوفیان ، مواجهه اش با مجذوبی به نام ابراهیم قُندوزی دانسته اند. گفته شده است غارت سیستان به دست ترکان غُز او را به مراقبه و تأمل در خود و سرانجام به عرفان کشاند. پس از این تحول روحی ، معین الدین اموال خود را بین مستمندان تقسیم کرد و برای تحصیل علوم دینی به عراق رفت و در مدت کوتاهی از علمای دین محسوب گردید. وی در یکی از سفرهایش به هاروَن ، از توابع نیشابور ، با خواجه عثمان هاروَنی (متوفی ۶۱۷)، از خلفای چشتیه ، دیدار کرد و به حلقه مریدانش پیوست . معین الدین بیست سال ، در سفر و حضر ، ملازم خواجه عثمان هاروَنی بود. خواجه عثمان به مریدی او مباهات می کرد و به وی لقب محبوب اللّه داد و همچنین معین الدین را خلیفه خود کرد.
دیدار با مشایخ
...