معیل. [ م ُ ی ِ ] ( ع ص ) رجوع به ماده بعد شود.
معیل. [ م ُ] ( ع ص ) مرد بسیارعیال. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ). شخصی که بسیار عیال دارد. ( غیاث ) ( آنندراج ). مرد بسیارعیال و عیال بار. ( ناظم الاطباء ). عیالومند. عیالمند.عیالوار. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
دست اقبال ار نه بگشاید
بند ادبار این معیل فقیر...
انوری.
بهر مهمان گوشت آورد آن معیل سوی خانه با دو صد جهد طویل.
مولوی.
- نعم المعیل ؛ بهترین عائله دار. بهترین عیالمند : همچنین ازپشه گیری تا به فیل
شد عیال اﷲ و حق نعم المعیل.
مولوی.
|| ( اِ ) شیر بیشه. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ). || پلنگ. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ). || گرگ بدان جهت که پیوسته شکار جوید. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ). گرگ. ( ناظم الاطباء ). جمع آن عیاییل است بر غیرقیاس. ( از اقرب الموارد ) .معیل. [ م ُ ع َی ْ ی َ ] ( ع ص ) به خود رهاشده. یله شده. ( از اقرب الموارد ). || کسی که غذای او تباه گشته باشد. ( از ذیل اقرب الموارد ).