معماری ژاپنی

معماری ژاپنی ( به ژاپنی: ( 日本建築 ( Nihon kenchiku ) را به شکل عرفی با ساختمان های چوبی، با ارتفاع کم و سقف های سفالی یا کاهگلی می شناسند. در این ساختمان ها درهای کشویی ( فوسوما ) به جای دیوار به کار برده می شوند و به این ترتیب این امکان را به دست می دهند که پیکربندی فضاهای داخلی را، بسته به موقعیت، بتوان تغییر داد. آدم ها در شکل سنتی معماری ژاپنی معمولاً روی کوسن یا روی زمین می نشستند. صندلی ها و میزهای بلند تا سده نوزدهم میلادی چندان مورد استفاده نبود. اگرچه از سده نوزدهم به بعد ژاپن بسیاری از نشانه های معماری غربی، مدرن و پست مدرن را در طرح های سنتی ژاپنی ادغام کرده و امروز در تکنولوژی و طراحی معماری پیشرو است.
قدیمی ترین آثار معماری ژاپن، که به دوران پیشاتاریخ بازمی گردد، خانه های سادهٔ گودال شکل و انبارهایی بود، منطبق با شیوهٔ زندگی مردمی شکارچی - گردآورنده. بعدتر، تحت تأثیر معماری در سلسله هان چین که از طریق کره به ژاپن رسیده بود، انبارهای غلات و اتاق های مخصوص تشریفات دفن مردگان طراحی پیچیده تری یافتند.
با ورود بودیسم به ژاپن در سده ششم میلادی ساخت معابدی در ابعاد بزرگ و با تکنیک های پیچیده در به کار بردن چوب رونق گرفت. تحت تأثیر دودمان تانگ و سوئیِ چین اولین پایتخت دائمی ژاپن در نارا بنا شد. خیابان های شطرنجی نارا بر اساس الگوی پایتخت باستانی چین ( شانگ - آن ) طراحی شده است. به تدریج ابعاد ساختمان ها افزایش یافت و به تبع آن واحدهای استاندارد اندازه گیری پیدا شد و اصلاحاتی در طرح بندی کلی ساختمان ها و طراحی باغ ها به وجود آمد. با رواج مراسم چای سادگی و طراحی بی پیرایه، در تقابل با معماری افراطی اشرافی، اهمیت بیشتری یافت.
طی دوران اصلاحات میجی در ۱۸۶۸، دو رخداد مهم تاریخ معماری ژاپن را دگرگون کرد. اولین رخداد جداسازی قانونی کامی و بودا از یکدیگر در سال ۱۸۶۸ بود که به طور رسمی بودیسم و شینتو را از هم و معابد بودایی را از معابد شینتو مجزا کرد. شکستن ارتباط این دو که بیش از هزار سال با هم پیوند داشتند، مستقیم و غیر مستقیم آسیب های فراوانی به معماری ژاپن وارد کرد.
دومین رخداد این بود که ژاپن برای رقابت با سایر کشورهای توسعه یافته، به غرب گرایی افراطی رو آورد. در نتیجهٔ این رخداد معماران خارجی و سبک های خارجی به ژاپن وارد شدند، اما به تدریج ژاپن معماران وطنی را تعلیم داد و سبک ویژهٔ خود را به وجود آورد. معمارانی که از تحصیل در کنار معماران غربی بازمی گشتند سبک بین المللی مدرنیسم را به ژاپن وارد کردند. با این حال، تنها پس از پایان جنگ جهانی دوم بود که معماران ژاپنی توانستند در صحنهٔ معماری بین المللی تأثیرگذار باشند، ابتدا با آثار معمارانی چون کنزو تانگه و بعدتر با جنبش های تئوریکی مانند متابولیسم.