معماری پست مدرن

معماری پُست مدرن یا پسانوگرا واکنشی است به سبک بین المللی و معماری مدرن و از دهه ۱۹۸۰ به بعد دور گرفت. [ ۱] این نوع معماری همچنین مؤلفه ایست از جنبش پسانوگرایی.
این نوع معماری پیرایش و تزیین را باز به میان می آورد، و از رنگ های زرق و برق دار و آرایه های نامتجانس اغلب بهره می برد. [ ۱]
در این شیوه، به جای استفاده از مفاهیم فاضلانه، سعی در استفاده از جزئیات و نمادهای صرفاً زیبا، مقیاس های متناقض، روابط هندسی دلبخواه، و طعنه و ابهام در فُرم ها می شود. [ ۱]
از آغازگران این جنبش می توان به فیلیپ جانسون، رابرت ونچوری، چارلز مور، سزار پلی، جیمز استرلینگ، فرانک گری، آلدو روسی، مایکل گریوز، چارلز جنکس، تری فارل و زاها حدید اشاره کرد. [ ۲]
معماری پست مدرن در دهه ۱۹۶۰ به عنوان واکنش در برابر نقایص درک شده معماری مدرن، به ویژه آموزه های سخت، یک نواخت، نداشتن زینت و عادت نادیده گرفتن تاریخ و فرهنگ شهرهایی که ظاهر شده است، ظهور کرد. در سال ۱۹۶۶ ، ونتوری جنبش را در کتاب خود، پیچیدگی و تناقض در معماری رسمیت داد. ونتوری به طور خلاصه نوعی از معماری را که می خواست جای مدرنیسم ببیند، بیان کرد:
من در مورد معماری پیچیده و متناقضی بر اساس غنای و ابهام تجربه مدرن صحبت می کنم، از جمله آن تجربه ذاتی هنر … من از مشکلات استقبال می کنم و از عدم قطعیت ها بهره برداری می کنم … من عناصری را دوست دارم که ترکیبی هستند تا "ناب" "، به خطر انداختن به جای" پاک "، … انطباق به جای به جز … من برای نشاط کثیف بیش از وحدت آشکار هستم … من ترجیح می دهم" هر دو و "به" دو گزینه "، سیاه و سفید، و گاهی اوقات خاکستری، سیاه یا سفید … معماری پیچیدگی و تضاد باید به جای وحدت آسان حذف، مجسم وحدت دشوار باشد. [ ۳]
به جای آموزه های کاربردی مدرنیسم ، ونتوری پیشنهاد کرد تأکید اساسی بر نما، ترکیب عناصر تاریخی، استفاده ظریف از مواد غیرمعمول و کنایات تاریخی، و استفاده از تکه تکه شدن و تعدیلات برای جالب توجه ساختن ساختمان باشد. [ ۴]
همسر ونتوری، دنیز اسکات براون، معمار و شهرساز برجسته، و ونتوری کتاب "یادگیری از لاس وگاس" ( ۱۹۷۲ ) را با همکاری استیون ایزنور نوشتند و در آن آنها استدلال مشترک خود را علیه مدرنیسم توسعه دادند. آنها از معماران خواستند تا معماری موجود را به جای تلاش برای تحمیل مدینه فاضله بینایی از تخیلات خود، مورد توجه قرار دهند و از آن تجلیل کنند. این با اعتقاد اسکات براون بود که ساختمانها باید برای مردم ساخته شوند و معماری باید به آنها گوش دهد. اسکات براون و ونتوری استدلال کردند که عناصر زینتی و تزئینی "نیازهای موجود برای تنوع و ارتباطات را برآورده می کنند". این کتاب در گشودن چشمان خوانندگان به شیوه های جدید تفکر در مورد ساختمان بسیار مؤثر بود، زیرا این کتاب از کل تاریخ معماری - هم با سبک بالا و هم بومی، چه تاریخی و چه مدرن - گرفته شده بود و در پاسخ به گفته مشهور میس ون روهه " ونتوری پاسخ داد، "کمتر بیشتر است"، "کمتر حوصله ندارد. " ونتوری نمونه هایی از همسر و ساختمانهای شخصی خود، خانه صنفی، در فیلادلفیا را به عنوان نمونه هایی از سبک جدیدی ذکر کرد که از تنوع و ارجاعات تاریخی استقبال می کند، بدون بازگشت به احیای دانشگاهی سبک های قدیمی. [ ۳]