معماری نئوکلاسیک

معماری نئوکلاسیک ون حدوداً از نیمه دوم قرن هجدهم تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی در اروپا رواج داشت. در سبک معماری نوکلاسیسیسم ( Neoclassical ) در خالص ترین شکل از عصر کلاسیک، اصول ویتروویوس و معمار ایتالیایی آندرا پالادیو الهام گرفته شده است. در معماری نئوکلاسیک تأثیر بر دیوار است و برای هر کدام از قسمت های مختلف شخصیت جداگانه ای در نظر می گیرد. این سبک هم در جزئیاتش به عنوان واکنشی در برابر تزئینات سبک روکوکو و هم در فرمول معماری اش به عنوان نتیجه سنتی سازی ویژگی های باروک پسین تجلی می یابد. امروزه معماری نئوکلاسیک در بناهای معاصر به عنوان معماری کلاسیک جدید شناخته می شود. [ ۱]
اولین سبک معماری غربی در زمان سلطنت ناصرالدین شاه، به سبب سفرهای مکرر وی به فرنگ، در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی به عنوان نمادی از تجددگرایی وارد ایران شد و معماری ایران را تحت تأثیر خود قرار داد. [ ۲]
جنبشی که از نظر تاریخی به عنوان نئوکلاسیسیسم تعریف می شود مختص یک دوره تاریخی است. معماری کلاسیک، سنتی قدیمی که امروزه نیز ادامه دارد، از این تلاش محدود برای مطالعه «علمی» یونان و روم متمایز است. معماری نئوکلاسیک وجود دارد، سبک و لحظه ای خاص در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ که به طور خاص با روشنگری، تجربه گرایی و مطالعه مکان ها توسط باستان شناسان اولیه همراه بود. [ ۳] معماری کلاسیک پس از حدود سال ۱۸۴۰ باید به عنوان یکی از سری سبک های «احیا» مانند یونانی، رنسانس یا ایتالیایی طبقه بندی شود. مورخان قرن نوزدهم این موضوع را از دهه ۱۹۷۰ به روشنی بیان کرده اند. باید دید که معماری کلاسیک در طول قرن بیستم چیزی فراتر از یک تجدید حیات است، اما در عوض بازگشت به سبکی است که تصور می شود با ظهور مدرنیسم ناپدید شده است، اما واقعاً مثل همیشه حیاتی است.
بازگشت به فرم های معماری کلاسیک به عنوان واکنش به سبک روکوکو را می توان در برخی از معماری های اروپایی اوایل قرن هجدهم، که به وضوح در معماری پالادیان گرجستان بریتانیا و ایرلند نشان داده شده است، تشخیص داد. این نام به طراحی های معمار ونیزی قرن شانزدهم آندره پالادیو اشاره دارد. سبک باروک هرگز مطابق سلیقه انگلیسی نبوده است. چهار کتاب تأثیرگذار در سه ماهه اول قرن هجدهم منتشر شد که سادگی و خلوص معماری کلاسیک را برجسته می کند: Vitruvius Britannicus توسط Colen Campbell ( 1715 ) ، Palladio's I quattro libri dell'architettura ( چهار کتاب معماری، ۱۷۱۵ ) ، De re aedificatoria توسط لئون باتیستا آلبرتی ( ۱۷۲۶ ) و طرح های اینیگو جونز … با برخی از طرح های اضافی ( ۱۷۲۷ ) . مشهورترین آن Vitruvius Britannicus چهار جلدی از کولن کمبل بود. این کتاب حاوی چاپ های معماری از بناهای معروف انگلیس بود که از معماران بزرگ از ویتروویوس گرفته تا پالادیو الهام گرفته شده بود. در ابتدا این کتاب عمدتاً شامل آثار اینیگو جونز بود، اما در جلدهای بعدی حاوی نقشه ها و نقشه هایی از کمپبل و دیگر معماران قرن ۱۸ بود. معماری پالادیان در انگلیس در قرن هجدهم کاملاً تثبیت شد. در خط مقدم مکتب جدید طراحی "ارل معمار" اشرافی، ریچارد بویل، سومین ارل از برلینگتون بود. در سال ۱۷۲۹، وی و ویلیام کنت ، خانه Chiswick را طراحی کردند. این خانه برداشتی دوباره از ویلا کاپرا پالادیو "La Rotonda" بود، اما از عناصر و تزئینات قرن شانزدهم تمیز شد. این کمبود شدید تزئینات از ویژگیهای Palladianism بود. در سال ۱۷۳۴، ویلیام کنت و لرد برلینگتون با تالار هولکام در نورفولک یکی از بهترین نمونه های معماری پالادیان در انگلیس را طراحی کردند. بلوک اصلی این خانه دستورات پالادیو را کاملاً دقیق دنبال می کرد، اما از نظر اهمیت، بالهای پالادیو که اغلب جدا و منفصل بودند، ارتقا می یافتند. همچنین این رگ کلاسیک در معماری متاخر باروک در پاریس، مانند ستون لوور، به میزان کمتری قابل تشخیص بود. این جابجایی حتی در رم در نمای طراحی شده برای Archbasilica از سنت جان لاتران قابل مشاهده بود.