معماری میان رودان

معماری میان رودان به معماری باستانی منطقهٔ میان رودان بین دو رود دجله و فرات اشاره دارد. از دستاوردهای این دوره معماری باید از برنامه ریزی شهری، خانه حیاط مرکزی، و زیگورات ها نام برد. در میان رودان باستان حرفهٔ معماری هنوز به وجود نیامده بود ولی دیوانداران ساختمان ها را پیش از شروع به کار طراحی می کردند و روند ساخت را مدیریت می نمودند.
با وقوع انقلاب نوسنگی در خاور نزدیک، جوامع شکارچی - گردآورنده به «یک جانشینی» و «اهلی کردن» ( کشاورزی و دامداری ) روی آوردند. بعدها در جریان انقلاب شهرنشینی، این جوامع روستایی کوچک، فاقد سواد نوشتن، و وابسته به کشاورزی و روابط خویشاوندی، تبدیل به جوامع بزرگ و پیچیده شهری می شوند. در انقلاب نوسنگی رابطهٔ انسان با طبیعت دستخوش تغییر شد ولی در انقلاب شهرنشینی بر رابطه انسان با طبیعت تأثیری نگذاشت، بلکه تأثیر آن در رابطه انسان ها با یکدیگر بود. [ ۱] مفهوم شهر در حضور جمعیتی تعریف می شود که رابطهٔ ایشان نسبت به یکدیگر فرای رابطه های معمول خویشاوندی است. [ ۲] سازمان یافتن این جمعیت گسترده در اثر مزیت مازاد غذایی ( جاذبه ) یا دفاع دربرابر تهدیدهای خارجی ( دافعه ) بوده است. گستردگی جمعیت به افراد امکان تقسیم کار را می دهد که خود سبب مازاد بیشتر غذا یا دفاع بهتر ( ایجاد سربازان حرفه ای و قشون های نظامی ) می شود. [ ۲] با به وجود آمدن سازمان ها عده ای اندک که مسئول کارهایی خاص بوده اند زمام امور شهری را در دست می گیرند و به این شکل سلسله مراتب به وجود می آید. [ ۳]