معماری سرویس گرا

معماری سرویس گرا ( به انگلیسی: Service - oriented Architecture ( به اختصار SOA ) ) ، یکی از رهیافت های طراحی نرم افزار با تمرکز بر طراحی سامانه های توزیع شده است. در این معماری کارکردهای نرم افزاری در قالب سرویس توسط مؤلفه های برنامه های کاربردی به دیگر مؤلفه ها در بستر ارتباطات تحت شبکه ارائه می شود. [ ۱] [ ۲]
امروزه از این معماری در دستگاه های دولتی و شرکت های خصوصی برای توسعه برنامه های کاربردی و سیستم ها، یکپارچگی سیستم های اطلاعاتی سازمانی یا تعاملات اطلاعاتی بین سازمانی و استاندارد وب سرویس ( Web Service ) و پروتکل های آن استفاده می شود. [ ۱]
یک سرویس یک واحد مجزا و مستقل از یک وظیفه مندی است که می تواند به صورت مستقل و با کمترین وابستگی از دیگر بخش ها استفاده، بروزرسانی و عمل کند. ویژگی های یک سرویس عبارتند از: [ ۳]
• منطقاً نشان دهنده یک فعالیت کسب وکار با خروجی معین است.
• خودمختار است.
• محتویات و جزئیات آن بر مشتریان سرویس پوشیده است.
• سرویس ممکن است شامل دیگر سرویس ها برای ارائه سرویس خود باشد.
سرویس های متفاوت می توانند برای ارائه وظیفه مندی برنامه های کاربردی بزرگتر با هم تجمیع و یکپارچه شوند. در واقع معماری سرویسگرا با برنامه نویسی مؤلفه گرا ( modular programming ) ارتباط نزدکی دارد. معماری سرویسگرا مؤلفه های نرم افزار توسعه یافته به صورت مجزا که به صورت مستقل و توزیع شده استقرار یافته اند را با هم یکپارچه می سازد. این معماری توسعه نرم افزار مبتنی بر مؤلفه و ارتباط پیرامون شبکه مؤلفه ها بر مبنای اصل پنهان سازی در توسعه برنامه های کاربردی را تسهیل می کند.
برخی از قرار دادهای معماری سرویسگرا عبارتند از: [ ۱]
• ( SOAP ( Simple Object Access Protocol: ساختاری برای تبادل پیام ها در قالب XML است که بین سرویس های وب تبادل می شود.
• ( WSDL ( Web service Description Language: زبانی مبتنی بر XML که جهت توصیف ویژگی های عملیاتی سرویس های وب استفاده می شود و دارای دو بخش تعریف واسط و پیاده سازی است.
• ( UDDI ( Universal Description , Discovery and Integration: واسطی است برای انتشار و شناسایی سرویس های وب و شامل یک مخزن می شود که ارائه دهندگان به انتشار و تبلیغ سرویس خود می پردازند تا دیگران بتوانند آن را شناسایی کنند.