زبره کاری یا معماری بروتالیست ( به انگلیسی: Brutalist Architecture ) ، سبکی از معماری است که در آن ساختمان ها کلاً با بتن زبره و بدون روکش و دیگر عناصر کاربردی، به عبارتی عریان و عاری از زینت اجرا می شوند. اصطلاح زبره کاری ( بروتالیسم ) در ۱۹۵۴ در فرانسه و بریتانیا برای توصیف این شیوه به کار رفت.
معماران بریتانیایی به نام های آلیسون و پیتر اسمیتسون برای اولین بار، این اصطلاح را در سال ۱۹۵۳ میلادی ابداع کردند. این اصطلاح ریشه در واژهٔ فرانسوی بتن بروت به معنای «سیمان خام» دارد، عبارتی که لو کوربوزیه برای تشریح شیوه استفاده خاصش از سیمان استفاده می کرد، شیوه ای که بسیاری از بناهای پس از جنگ جهانی دومش را با آن ساخت. این اصطلاح پس از این که رینر بنهام، منتقد معماری، در عنوان کتابش: معماری بروتالیست نوین: اخلاقیات یا زیبایی شناسی؟ در سال ۱۹۶۶ میلادی به کار برد، رواج بسیاری پیدا کرد. مضمون کتاب توصیف برخی دیدگاه های معمارانه بود که اخیراً در اروپا رایج شده بود.
سبک معماری بروتالیست و سبک تئوریک معماری شهری به نام معماری بروتالیست نوین ممکن است به عنوان دو جنبش متفاوت شناخته شود، هرچند که این اصطلاحات اغلب به شکلی تبادل پذیر استفاده می شوند. معماری بروتالیست نوین اعضای بریتانیایی گروه ۱۰، آلیسون و پیتر اسمیتسون، بیشتر به اصلاح نظری سی آی ای ام مربوط است ( در معماری و شهرنشینی ) تا به بتن بروت. رینر بنهام این تفاوت را در عنوان کتابش: معماری عریان نوین: اخلاقیات یا زیبایی شناسی؟، قاعده مند کرد.
ساختمان هایی معماری بروتالیست را اغلب می توان از هندسهٔ مکرر گوشه دار قابل توجه آن ها و همچنین نمایان سازی بافت فرم های چوبی در بناهایی که در ساخت آن ها از سیمان استفاده شده، بازشناخت. اگرچه سیمان از مصالحی است که بیشترین استفاده را در معماری بروتالیست دارد ولی لزوماً نمی توان سیمان را جزئی جدا ناپذیر از این معماری دانست. یک ساختمان زمانی جزئی از معماری بروتالیست محسوب می شود که نمایی چهارگوش، قالب دار و خشن را از طریق مصالح ساختمانی، شکل و در برخی موارد تأسیسات بیرونی اش به نمایش بگذارد. برای مثال: تعداد زیادی از خانه های شخصی که آلیسون و پیتر اسمیتسون طراحی کرده اند از آجر ساخته شده اند.
از دیگر مصالح مورد استفاده در معماری بروتالیست می توان از آجر، شیشه، فولاد، سنگ های ناصاف و گابیون ( که به اسم تراپیون هم شناخته می شود ) نام برد. به طور معکوس، نمی توان تمام بناهایی را که نمای بیرونی سیمانی دارند جزئی از معماری بروتالیست به شمار آورد، این بناها ممکن است به طیف دیگری از سبک های معماری مثل کانستراکتیویسم ( ساختارگرایی ) ، سبک های بین المللی، اکسپرسیونیسم، پست مدرنیسم یا معماری ساختارشکن، تعلق داشته باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمعماران بریتانیایی به نام های آلیسون و پیتر اسمیتسون برای اولین بار، این اصطلاح را در سال ۱۹۵۳ میلادی ابداع کردند. این اصطلاح ریشه در واژهٔ فرانسوی بتن بروت به معنای «سیمان خام» دارد، عبارتی که لو کوربوزیه برای تشریح شیوه استفاده خاصش از سیمان استفاده می کرد، شیوه ای که بسیاری از بناهای پس از جنگ جهانی دومش را با آن ساخت. این اصطلاح پس از این که رینر بنهام، منتقد معماری، در عنوان کتابش: معماری بروتالیست نوین: اخلاقیات یا زیبایی شناسی؟ در سال ۱۹۶۶ میلادی به کار برد، رواج بسیاری پیدا کرد. مضمون کتاب توصیف برخی دیدگاه های معمارانه بود که اخیراً در اروپا رایج شده بود.
سبک معماری بروتالیست و سبک تئوریک معماری شهری به نام معماری بروتالیست نوین ممکن است به عنوان دو جنبش متفاوت شناخته شود، هرچند که این اصطلاحات اغلب به شکلی تبادل پذیر استفاده می شوند. معماری بروتالیست نوین اعضای بریتانیایی گروه ۱۰، آلیسون و پیتر اسمیتسون، بیشتر به اصلاح نظری سی آی ای ام مربوط است ( در معماری و شهرنشینی ) تا به بتن بروت. رینر بنهام این تفاوت را در عنوان کتابش: معماری عریان نوین: اخلاقیات یا زیبایی شناسی؟، قاعده مند کرد.
ساختمان هایی معماری بروتالیست را اغلب می توان از هندسهٔ مکرر گوشه دار قابل توجه آن ها و همچنین نمایان سازی بافت فرم های چوبی در بناهایی که در ساخت آن ها از سیمان استفاده شده، بازشناخت. اگرچه سیمان از مصالحی است که بیشترین استفاده را در معماری بروتالیست دارد ولی لزوماً نمی توان سیمان را جزئی جدا ناپذیر از این معماری دانست. یک ساختمان زمانی جزئی از معماری بروتالیست محسوب می شود که نمایی چهارگوش، قالب دار و خشن را از طریق مصالح ساختمانی، شکل و در برخی موارد تأسیسات بیرونی اش به نمایش بگذارد. برای مثال: تعداد زیادی از خانه های شخصی که آلیسون و پیتر اسمیتسون طراحی کرده اند از آجر ساخته شده اند.
از دیگر مصالح مورد استفاده در معماری بروتالیست می توان از آجر، شیشه، فولاد، سنگ های ناصاف و گابیون ( که به اسم تراپیون هم شناخته می شود ) نام برد. به طور معکوس، نمی توان تمام بناهایی را که نمای بیرونی سیمانی دارند جزئی از معماری بروتالیست به شمار آورد، این بناها ممکن است به طیف دیگری از سبک های معماری مثل کانستراکتیویسم ( ساختارگرایی ) ، سبک های بین المللی، اکسپرسیونیسم، پست مدرنیسم یا معماری ساختارشکن، تعلق داشته باشد.
wiki: معماری زبره کاری