معماری دوران رومی اسکاتلند دربرگیرندهٔ همهٔ ابنیه در مرزهای امروزی اسکاتلند است که از زمان ورود رومی ها به شمال بریتانیای کبیر ( در قرن اول پیش از میلاد ) تا خروجشان از این جزیره ( در قرن پنجم میلادی ) برپا شده اند. بطلمیوس در جغرافیا می نویسد که کلدونیا، در شمال استان رومی بریتانیا، مشتمل بر ۱۹ شهر بوده است، ولی از این دوران در اسکاتلند شواهدی مبنی بر وجود سکونت گاه های شهری نیست و این ها احتمالاً تپه قلعه بوده اند. روی هم رفته شواهدی از وجود بیش از هزار تپه قلعه در اسکاتلند مانده است که اکثرشان در جنوب خط کلاید - فورت ( موسوم به کمربند مرکزی اسکاتلند، که دیوار آنتونین در طول آن کشیده شده بود ) هستند و این گونه می نماید که اغلب در دوران رومی رها شده باشند. هم چنین شواهدی از خانه های چرخی شاخص و سوتره های کوچک هست.
اردوکشی های نظامی رومی ها به مرزهای امروزی اسکاتلند از حدود سال ۷۱ میلادی آغاز شد. رومی ها در سر راهشان کمپ هایی نظامی موسوم به کاستروم ( به عنوان مثال تریمونتیوم ) ساختند و احتمالاً تا سرحد رود تی پیشروی کردند و در آنجا نیز استحکاماتی مانند اینچتوتیل ساختند. تا اواخر قرن نخست میلادی، رومی ها این متصرفات را رها کردند و به تصرف سادرن آپلندز ( اراضی جنوبی خط تاین - سالوی ) قانع شدند. این امر سبب شد که بر روی خط تاین - سالوی ( که امروزه در عرض شمال انگلستان است ) استحکاماتی ( از جمله دیوار هادریان ) ساخته شود. رومی ها در سال ۱۴۱ میلادی به سوی شمال دیوار هادریان پیشروی کردند و لیمس ( دیواری چوبی بر روی یک تپهٔ مصنوعی ) معروف به دیوار آنتونین را ساختند که عظیم ترین سازهٔ رومی در مرزهای امروزی اسکاتلند است، ولی اندکی بعد به دیوار هادریان عقب نشینی کردند و تا زمان سقوط روم در اوایل قرن پنجم میلادی به تک وتوک اردوکشی هایی به شمال دیوار هادریان ( که گاه با ساخت یا بازپس گیری قلعه هایی همراه می شد ) بسنده کردند.
کلدونیا نامی بود که رومی ها بر اراضی شمال ایالت بریتانیای خود گذاشته بودند. بطلمیوس در اثر خود به نام جغرافیا، احتمالاً بر اساس منابع متقدم و همچنین روایت معاصر با اردوکشی های نئوس ژولیوس آگریکولا، می گوید در کلدونیا ۱۹ «شهر» وجود داشته است و آن ها را معرفی می کند. هیچ مدرک باستان شناختی مبنی بر شهرنشینی در این زمان در اسکاتلند نیست و این ۱۹ «شهر» احتمالاً قلعه، بازارهای فصلی، یا مکان هایی مربوط به گردهمایی بوده اند. نام بیشتر این «شهر»ها امروزه مفهوم نیست. دوانا[ الف] ممکن است بانچوری امروزی باشد، آلائونا[ ب] ( به معنای «صخره» ) در غرب احتمالاً صخره دامبارتون است و مکانی به همین نام در شرق لولندز ممکن است محوطهٔ دژ ادینبورو باشد و لیندون[ پ] هم احتمالاً بالوک بر کرانهٔ دریاچه لوموند است. [ ۱] شواهدی از وجود بیش از ۱۰۰۰ تپه قلعه مربوط به عصر آهن در اسکاتلند هست که اغلب زیر خط کلاید - فورث واقع شده اند. [ ۲] بیشتر این تپه قلعه ها نقشه ای دایره ای دارند و در نرده ای دفاعی محاط شده اند. [ ۲] بااین حال به نظر می رسد بیشتر این تپه قلعه ها در دوران رومی رها شده باشند. [ ۳] همچنین قلعه های شیشه ای متعدد اسکاتلند ( قلعه هایی که دیوارهایشان در اثر آتش سوزی مداوم و حرارت بالا به شیشه تبدیل شده است ) احتمالاً به این دوره تعلق دارند، ولی گاه شماری دقیقی از این آثار در دست نیست. از مطالعات بر روی نمونه ای از این قلعه ها در فینوان هیل[ ت] در نزدیکی فورفار در آنگوس اینگونه برمی آید که زمان تخریب این قلعه یا دو قرن پیش از میلاد بوده است یا میانهٔ قرن اول میلادی. [ ۴] برخی از این قلعه ها پس از دوران رومی دوباره مسکون شدند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاردوکشی های نظامی رومی ها به مرزهای امروزی اسکاتلند از حدود سال ۷۱ میلادی آغاز شد. رومی ها در سر راهشان کمپ هایی نظامی موسوم به کاستروم ( به عنوان مثال تریمونتیوم ) ساختند و احتمالاً تا سرحد رود تی پیشروی کردند و در آنجا نیز استحکاماتی مانند اینچتوتیل ساختند. تا اواخر قرن نخست میلادی، رومی ها این متصرفات را رها کردند و به تصرف سادرن آپلندز ( اراضی جنوبی خط تاین - سالوی ) قانع شدند. این امر سبب شد که بر روی خط تاین - سالوی ( که امروزه در عرض شمال انگلستان است ) استحکاماتی ( از جمله دیوار هادریان ) ساخته شود. رومی ها در سال ۱۴۱ میلادی به سوی شمال دیوار هادریان پیشروی کردند و لیمس ( دیواری چوبی بر روی یک تپهٔ مصنوعی ) معروف به دیوار آنتونین را ساختند که عظیم ترین سازهٔ رومی در مرزهای امروزی اسکاتلند است، ولی اندکی بعد به دیوار هادریان عقب نشینی کردند و تا زمان سقوط روم در اوایل قرن پنجم میلادی به تک وتوک اردوکشی هایی به شمال دیوار هادریان ( که گاه با ساخت یا بازپس گیری قلعه هایی همراه می شد ) بسنده کردند.
کلدونیا نامی بود که رومی ها بر اراضی شمال ایالت بریتانیای خود گذاشته بودند. بطلمیوس در اثر خود به نام جغرافیا، احتمالاً بر اساس منابع متقدم و همچنین روایت معاصر با اردوکشی های نئوس ژولیوس آگریکولا، می گوید در کلدونیا ۱۹ «شهر» وجود داشته است و آن ها را معرفی می کند. هیچ مدرک باستان شناختی مبنی بر شهرنشینی در این زمان در اسکاتلند نیست و این ۱۹ «شهر» احتمالاً قلعه، بازارهای فصلی، یا مکان هایی مربوط به گردهمایی بوده اند. نام بیشتر این «شهر»ها امروزه مفهوم نیست. دوانا[ الف] ممکن است بانچوری امروزی باشد، آلائونا[ ب] ( به معنای «صخره» ) در غرب احتمالاً صخره دامبارتون است و مکانی به همین نام در شرق لولندز ممکن است محوطهٔ دژ ادینبورو باشد و لیندون[ پ] هم احتمالاً بالوک بر کرانهٔ دریاچه لوموند است. [ ۱] شواهدی از وجود بیش از ۱۰۰۰ تپه قلعه مربوط به عصر آهن در اسکاتلند هست که اغلب زیر خط کلاید - فورث واقع شده اند. [ ۲] بیشتر این تپه قلعه ها نقشه ای دایره ای دارند و در نرده ای دفاعی محاط شده اند. [ ۲] بااین حال به نظر می رسد بیشتر این تپه قلعه ها در دوران رومی رها شده باشند. [ ۳] همچنین قلعه های شیشه ای متعدد اسکاتلند ( قلعه هایی که دیوارهایشان در اثر آتش سوزی مداوم و حرارت بالا به شیشه تبدیل شده است ) احتمالاً به این دوره تعلق دارند، ولی گاه شماری دقیقی از این آثار در دست نیست. از مطالعات بر روی نمونه ای از این قلعه ها در فینوان هیل[ ت] در نزدیکی فورفار در آنگوس اینگونه برمی آید که زمان تخریب این قلعه یا دو قرن پیش از میلاد بوده است یا میانهٔ قرن اول میلادی. [ ۴] برخی از این قلعه ها پس از دوران رومی دوباره مسکون شدند. [ ۳]
