مسجد جامع اصفهان
براساس یکی از انواع سبک شناسی معماری ایرانی، شیوه ای که از قرن اول تا ابتدای قرن ۴ق ـ معاصر با خلفای راشدین، امویان، عباسیان، و نیز نخستین سلسله های ایرانی، ازجمله طاهریان ـ رواج داشت. مهم ترین ویژگی های معماری این دوره عبارت اند از سادگی بناها، پرهیز از ارتفاع و تجمّل زیاد، استفاده از مصالح محلّی، به کارگیری الگوهای اولیۀ طرح مساجد، بهره وری از تجربیات فنی ایران باستان، بنیاد نهادن شیوه هایی برای دست یافتن به الگوهای سازه ای و فضایی خاص که بعدها تجلّی یافتند. مسجد جامع فَهْرَج در یزد، مسجد تاری خانۀ دامغان، و هستۀ اولیۀ مسجد جامع اصفهان، از مهم ترین بناهای این شیوه اند.
براساس یکی از انواع سبک شناسی معماری ایرانی، شیوه ای که از قرن اول تا ابتدای قرن ۴ق ـ معاصر با خلفای راشدین، امویان، عباسیان، و نیز نخستین سلسله های ایرانی، ازجمله طاهریان ـ رواج داشت. مهم ترین ویژگی های معماری این دوره عبارت اند از سادگی بناها، پرهیز از ارتفاع و تجمّل زیاد، استفاده از مصالح محلّی، به کارگیری الگوهای اولیۀ طرح مساجد، بهره وری از تجربیات فنی ایران باستان، بنیاد نهادن شیوه هایی برای دست یافتن به الگوهای سازه ای و فضایی خاص که بعدها تجلّی یافتند. مسجد جامع فَهْرَج در یزد، مسجد تاری خانۀ دامغان، و هستۀ اولیۀ مسجد جامع اصفهان، از مهم ترین بناهای این شیوه اند.
wikijoo: معماری_خراسانی