معماری ارگانیک

معماری ارگانیک، اندام وار یا بیومورفیسم فلسفه ای در معماری است که به ترویج هماهنگی بین عادت های انسانی و طبیعت می پردازد. این اتفاق به صورتی شکل می گیرد که طراحی چنان هماهنگی و ارتباطی با محیط خود داشته باشد که ساختمان، مبلمان و محیط بخشی از یک ترکیب متحد و مرتبط باشد.
تفاوت معماری ارگانیک و زیست فنی در این است که در سبک ارگانیک بیشتر از فرم و رنگ عناصر موجود در طبیعت استفاده می شود ولی در طراحی زیست فنی از سیستم و عملکرد عناصر طبیعی بیشتر در ایده های اولیه و ساختارها استفاده می شود به عنوان مثال طرح تار عنکبوت برای ساخت یک سازه مستحکم استفاده می شود.
اصطلاح معماری ارگانیک توسط فرانک لوید رایت ابداع شد، ایده ای که نه تنها به رابطه ساختمان با محیط طبیعی اشاره دارد، بلکه به چگونگی طراحی ساختمان به مثابهٔ یک ارگانیسم یکپارچه می پردازد. معروف ترین نمونهٔ این شیوه، خانه آبشار اقامتگاهی است که رایت برای خانواده کافمن در پنسیلوانیا طراحی کرد. رایت انتخاب های زیادی برای قرار دادن خانه در سایت بزرگی داشت، اما تصمیم گرفت خانه را مستقیماً بر روی آبشار و نهر قرار دهد تا گفت وگوی نزدیک و پر سر و صدایی با آب های تند و شیب دار ایجاد شود.
معماران مدرنیست دیگری در ایالات متحده، اروپا و جاهای دیگر دیدگاه های مکمل و غالباً متضاد در مورد اینکه چگونه معماری می تواند به بهترین شکل از طبیعت تقلید کند، داشتند. چهره های کلیدی در ایالات متحده لویی سالیوان و در میان مدرنیست های اروپایی هانس شارون و رودولف اشتاینر برجسته بودند. پس از جنگ جهانی دوم، معماری ارگانیک اغلب منعکس کننده مدل های سایبرنتیک و انفورماتیک از زندگی بود، همان طور که در کارهای بعدی باکمینستر فولر منعکس شده است.
در اروپای پس از جنگ، ایمره ماکووتس از مجارستان یکی از برجسته ترین استادان معماری ارگانیک بود.