معماری احیای یونانی

یک جنبش در سبک معماری در پابان قرن ۱۸ و آغاز قرن ۱۹ میلادی می باشد که به طور عمده در شمال اروپا و ایالات متحده آمریکا شکل گرفته است که خود به نوعی بخشی از نوکلاسیسیسم بوده است. این سبک ممکن است به عنوان آخرین مرحله در توسعه معماری نئوکلاسیک مورد توجه قرار گرفته شود. این اصطلاح برای نخستین بار توسط چارلز رابرت کاکرل در سخنرانی او به عنوان استاد معماری در آکادمی سلطنتی هنر در سال ۱۸۴۲ در لندن به کار گرفته شد. یکی از سبک های معماری مبتنی بر کارگیری مجدد فرم های معماری یونانی باستان است. ساختمان های عمومی این سبک به طور معمول پلان متقارن و شکل مستطیلی دارند. مشخصه های ساختمان های این سبک عبارت اند از: پلان نامتقارن، نمای متقارن جلو سنتوری، با رواق ورودی سنتوری دار کلاسیک که در عرض ساختمان گسترش یافته، نمای آجری تخته کوب یا سنگی، ورودی سرپوشیده با ارتفاع نیمه که رخبام شیبداری دارد که بر ستون های گرد یا مربعی با سرستون های تزئینی متکی است. افریز یا نوار ساده عریضی با فَرَسب ساده، زیرز رخبامی سنگین، دیوارهایی که به تقلید سنگ چین های تخت ساخته شده اند، ساختمان های چوبی را غالباً رنگ سفید می زنند، تزئین های یونانی کلاسیک، بام های دو شیب یا چهاربر، پنجره های کشویی دو تکه با فواصل زیاد دارای سرسازی هایی تزئینی، دالان ورودی عریض و پر ابهت که دو طرف آن را ستون نماها و نیم ستون هایی در بر گرفته اند، در ورودی معمولاً تنکه های برجسته و یک ردیف نورگیر کوچک در بالا دارد، یک نورگیر عمودی ثابت نیز در هر طرف تعبیه شده است ، در امریکا در دوران اوج این سبک از حدود سال ۱۸۲۰ تا دههٔ ۱۸۵۰، سبک احیای یونانی را سبک ملی می نامیدند.