معلقات

المُعَلَقات نام «هفت قصیده» از شاعران فصیح و بلیغ عرب است که از روی تفاخر بر دروازهٔ کعبه آویخته بودند تا صادر و واردِ هر دیار مشاهده نمایند. عرب بر آن است که در عهد جاهلیت هفت قصیده از هفت شاعر مقبولِ همگان بود و آن هفت بر جمیع اشعارِ دیگر شاعران رجحان داشت و در حقیقت معرف روح و نشاط حیات عرب بود. از این رو آنها را نوشته و بر خانهٔ کعبه آویختند، و بدین مناسبت آنها را «معلقات سبع» و گاه «سبع طِوال» نامیده اند. همچنین بعضی از مورخان به «ده قصیده» نیز اشاره نموده اند، و آن را «معلقات عَشر» نامیده اند.
گویند: اولین کسی که این قصاید را جمع آوری نمود حماد راویه بود، وی بعد از جمع آوری قصاید، آن ها را «القصائد السّبع الطِّوال» نامید. همچنین گویند: آنها را «المُعَلَقَات» نامید. روایت است که وی گفته این اشعار زیباترین اشعاری است که تاکنون عرب گفته است و عرب دوران جاهلیت چنین قصایدی را «المعلقات یاالسموط» می نامیده اند. ادیبان و نویسندگان عرب برآن اند که این قصاید در اصل «دَه قصیده» بوده است، ولی بعضی از نویسندگان و کتاب ها، گاهی نام قصیده ای آورده اند، و گاهی نام قصیدهٔ دیگری را رها کرده اند، بنابراین در کتب قدیمه از هفت قصیده نام برده شده است، چنان که «ابن الکلبی» و «ابن عبد ربه» صاحب کتاب عقد الفرید می گوید؛ بنابراین در کتب قدیمی از «سبعه معلقات» یاد شده است، در این باب نویسندگان در حیرت افتاده اند، به این سبب که کسانی گفته اند «سبعهٔ معلقات»، و کسانی دیگر نوشته اند «عشرة معلقات». ( تاریخ الأدب العربی ) .