معفر

لغت نامه دهخدا

معفر. [ م ُ ع َف ْ ف َ ] ( ع ص ) خاک آلوده. ( مهذب الاسماء ) ( از اقرب الموارد ).به خاک آلوده. به خاک مالیده. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ): و خاک بارگاه به تقبیل شفاه مجدر شده و پیشانی او به سجده شکر معفر. ( جهانگشای جوینی ). و رجوع به تعفیر شود. || ( اِ ) محل به خاک آلوده شدن. جای به خاک مالیده شدن : بر این سیاقت وهیأت چون حضرت باشکوه و هیبت او را که مجدر شفاه ومعفر جباه شاهان نامدار است... ( جهانگشای جوینی ).

فرهنگ فارسی

خاک آلوده به خاک آلوده

پیشنهاد کاربران

مُعفّربالتراب. .
. . . غریق الدمعات
حُسین است
مُعَفَّرٌ بالترابِ = به خاک مالیده شد
مُعَفَّرٌ بالدَّمِ =به خون آغوشته شد
. . .
عفریتٌ مُعَفَّرٌ
. . .
رضا گلین شریف دینی
معفر ( maafar ) : معفر با تلفظ فتحه در ابتدای واژه و ساکن در بخش دوم به معنای تعجیل وسرعت عمل برق آسا در انجام کاری است.