معاویه

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
معاویه بن ابی سفیان زمامداری خودکامه و طاغوتی جبار بود. پدرش ابوسفیان و مادرش هند جگرخوار از سرسخت ترین دشمنان اسلام بودند. معاویه، خلیفه ای سنگدل، حیله گر، دروغگو و فتنه انگیز بود. از زمان عثمان، والی شام گشت و با امام علی علیه السلام جنگید و همواره علیه او توطئه می نمود.
حسن بن علی علیه السلام نیز ناچار شد با معاویه قرارداد ترک مخاصمه امضا کند. معاویه به هیچ یک از تعهدات صلحنامه وفا نکرد. به کشتار بی گناهان و دستگیری و قتل یاران علی علیه السلام پرداخت و هواداران اهل بیت علیهم السلام را سرکوب و قلع و قمع نمود و عمال خویش را بر اموال و جانها و نوامیس مسلمین مسلط ساخت و دیکتاتوری ترین شیوه های حکومتی را در قالب تزویر و تبلیغات، اعمال می کرد و در ریشه کن ساختن دین پیامبر می کوشید. معاویه، ملعون به زبان پیامبر صلی الله علیه و آله بود.
از بدعت های معاویه، بیعت گرفتن اجباری از مردم و شخصیت ها برای ولایت عهدی فرزند شرابخوار و نالایقش «یزید» بود. قوی ترین گروه مخالف با آن بیعت، بنی هاشم و در راس آنان حسین بن علی علیه السلام بود که مخالفت خویش را آشکارا اعلام کرد. اغلب چهره های سرشناس یا با تهدید یا با تطمیع، پذیرفته بودند ولی امام حسین علیه السلام حتی در برابر معاویه که به ستایش یزید پرداخت، به بیان زشتی های یزید اشاره کرد و از کار معاویه نکوهش نمود و رسوایش ساخت.
در پاسخ نامه معاویه به آن حضرت، جنایات معاویه را در کشتن حجر بن عدی و یارانش و شهید کردن عمرو بن حمق و پیمان شکنی و فتنه انگیزیهایش برشمرد و حکومت معاویه را بزرگترین فتنه دانست و مبارزه با معاویه را برترین جهاد و موجب قرب به خدا برشمرد: «و انی والله ما اعرف افضل من جهادک فان افعل فانه قربة الی ربی و ان لم افعله فاستغفر الله لدینی... و اعلم ان الله لیس بناس لک قتلک بالظنة و اخذک بالتهمة و امارتک صبیا یشرب الشراب و یلعب بالکلاب...».
همچنین ابا عبدالله علیه السلام یک سال پیش از مرگ معاویه در یک سخنرانی عمومی در موسم حج، از معاویه به عنوان طاغوت یاد کرد و ستم های او را برشمرد و از مردم خواست چون به شهرهای خود بازگشتند، سخنان آن حضرت را به مردم برسانند و آنان را به حق فراموش شده اهل بیت علیهم السلام فراخوانند، چرا که بیم زوال اسلام و از بین رفتن حق در کار است.
امام حسین علیه السلام پیش از یزید با پدرش معاویه و بنی امیه مخالف بود، آن هم نه نزاعی شخصی بلکه نزاع مکتبی، وقتی از آن حضرت درباره بنی امیه پرسیدند، فرمود: «انا و هم الخصمان اللذان اختصما فی ربهم...» و این نزاع، پیوسته در گفتگوها و مجادلات، محسوس بود.
خود معاویه هم می دانست که سیدالشهدا علیهم السلام هرگز سازش نخواهد کرد و در وصیتی که پیش از مرگ به یزید داشت، به او گفت که از مخالفت چهار نفر از قریش که مهمترین آنان حسین بن علی علیه السلام است، بیم دارد و هشدار داد که اهل عراق، او را وادار به خروج بر ضد یزید می کنند و توصیه کرد که: «و اما الحسین،... و ایاک والمکاشفة له فی محاربة سل سیف او محاربة طعن رمح... و ایاک یا بنی ان تلقی الله بدمه فتکون من الهالکین ».

[ویکی فقه] معاویه (ابهام زدایی).
...

[ویکی شیعه] معاویه (ابهام زدایی). معاویه ممکن است به یکی از این افراد اشاره داشته باشد: