مع الزمان

با زمان است و چه چیزی در زمان قرار دارد ؟ برای اینکه پاسخی ساده و روشن و حقیقی و مطابق بر واقعیت به این سوالات و در خور فهم و عقل بیدار و هشیار و آگاه حکیمان بدهیم، بهتر است که داستان را دوباره از اول آغاز کنیم. مبداء المبادی بر خلاف دیدگاه حکیمان بزرگوار و شریف و ارجمند در تسلسل طولی سر جای خویش میخکوب نگردیده است، طوریکه تنها هوالاول و هو الِآخر باشد، بلکه هوالوسط هم می باشد. نه تنها این بلکه واجب الوجود؛ هو ؛ الله یا خدا قبل از اول ؛ اول ؛ وسط ؛ آخر و مابعد آخر هم می باشد. به این معنا که سَفَر خلقت و آفرینش بیرون از وی صورت نگرفته و نمیگیرد بلکه کل سفر از آن خود او بوده و در وجود خود او صورت می پذیرد. برای روشن نمودن مفاهیم معیّت ( همراه کاروان وجود بودن ) و فیّیت ( در کاروان وجود بودن ) یک مثال کوتاه می زنم : این حقیر در اعصار طولانی داینا سور ها یعنی حدود صد و پنجاه تا هفتاد میلیون سال پیش با آنها بوده ام اما در بین آنها موجودی واقعی و عینی نبوده ام. بودن من با آنها به شکل الگوی ثابت بوده است و محفوظ از گزند تیک تاک لحظه ابد. تا لحظه ای که در عصر جدید نطفه این حقیر در رحم مادر بسته شده است من به شکل الگوی ثابت خویش همراه با کاروان موجودات و بر پشت مرکب لحظه ابد بوده ام و نه بصورت یک موجود واقعی و عینی در رکاب و زیر سُم های ریز و سنگین لحظه ابد. در اینجا لازم میدانم که کلام مبارک ایسا ( عیسی ) مسیح را با جان و دل تایید نمایم که در عصر خویش خطاب به قوم یهود فرموده است که : قبل از اینکه آبراهام شما متولد شود، من آنجا بودم. البته منظور آن بزرگوار مطمئنا این نبوده است که بطور عینی و واقعی و فردی در آن عصر وجود داشته باشد بلکه بصورت الگوی ثابت و جاودانه همراه کاروان انسانی بوده است. به قول حاجی رحمه الله ؛ والحاصل : کلیه لایه های بیشمار عالم غیب و کلیه اسماء و صفات الهی در جوف آنها ، جملگی بصورت الگو های ثابت و جاودانه و مجردات محض و تغییر ناپذیر در بطن و پیکره خمیر مایه همین عالم شهودی وجود دارند و از گزند تیک تاک لحظه ابد و حال مصون و محفوظ اند اما به همراه آن به سوی آینده در حرکت اند و هرکدام در نوبت خاص و ویژه خویش به ظهور خواهند رسید و آنگاه جای مرکب و سوار ان برای مدتی کوتاه ( برابر با دهر یا طول عمر ) عوض خواهد شد. خلاصه اینکه خداوند متعال در کلیه جهان های موازی و بیشمار در پهنه بیکرانی و بی نهایت و بطور مطلقا همزمان در لحظه حال حضور و ظهور مطلق عینی و واقعی و غیبی دارد . لذا جستجوی او در جای دیگری عملی عبث و بیهوده می باشد.