مطین
لغت نامه دهخدا
مطین. [ م ُ طَی ْ ی ِ ] ( ع ص ) آنکه گل اندود میکند جایی را. ( ناظم الاطباء ).
مطین. [ م ُ طَی ْ ی َ ] ( ع ص ) گل اندودشده. ( غیاث ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ). به گل گرفته. گل اندوده شده. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
مطین. [م ُ طَی ْ ی ِ ] ( اِخ ) لقب محمدبن عبداﷲ حافظ بدان جهت که از طفلی به گل کاری بشدت علاقمند بود. ( منتهی الارب ) ( از الانساب سمعانی ). محمدبن عبداﷲبن سلیمان خضرمی کوفی ملقب به ابوجعفر. از حفاظ حدیث بود. او راست : «المسند» و «تاریخ » و غیرها. لقب وی مطین از این جهت است که در طفلی چون با کودکان در آب بازی می کرد پشت خود را به گل می اندود. ( از الاعلام زرکلی ج 3 ص 925 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
به معنای متین با ط دسته دار . اسم خاص . خواننده ای معروف و استریمر