مطو
لغت نامه دهخدا
مطو. [ م َ / م ِطْوْ ] ( ع اِ ) شاخ خرد که دو پاره کرده ، کشت پراکنده و سرشاخ خرمای پراکنده را بندند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). شاخه خرد که دوپاره کرده کشت پراکنده را و سرشاخه پراکنده خرما را بدان بندند. ( ناظم الاطباء ). || خوشه خرما. ج ، مِطاء، اَمطاء، مَطی . ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
مطو. [ م ِطْوْ ] ( ع اِ ) نظیر و مانند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). نظیر. ( اقرب الموارد ). || یار و همنشین. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). صاحب. ( اقرب الموارد ) ( مهذب الاسماء ). || خوشه ارزن. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || خوشه خرما. ج ، مِطاء. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ) ( از اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
wikialkb: ریشه_مطو
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید