مطلق گرایی

دانشنامه آزاد فارسی

مطلق گرایی (فلسفه). مُطلَق گرایی (فلسفه)(absolutism)
در فلسفه، عنوان دو رویکرد کاملاً جداگانه و متمایز؛ رویکرد اول، که با هگلپیوند دارد، به سرشت مثالیو متحول واقعیت غاییبازمی گردد که هگل آن را امر مطلقمی نامید. رویکرد دوم، بر وجود حقیقت مطلق تأکید دارد و خلاصۀ آن این است که هر گزاره ای را اصولاً می توان یا صادق یا کاذب نامید. مطلق گرایی به این معنای اخیر با نظریۀ خطاپذیری سازگار است؛ یعنی هرچند نظریه ها یا صادق اند یا کاذب، لزوماً وسیله ای برای تصمیم گیری دربارۀ یکی از این دو گزینه در اختیار نداریم. نظریۀ حقیقت مطلق را باید از پراگماتیسم و ابزارگرایی، که حقیقت نظریه ها را با سودمندی یا کارایی شان می سنجند، جدا دانست.

مطلق گرایی (فیزیک). مُطلَق گرایی (فیزیک)(absolutism)
در فیزیک، نظریه هایی که در آن ها فضاو زمان را مطلق در نظر می گیرند. آیزاک نیوتوناین نظریه ها را معتبر می دانست و ساموئل کلارکهم به پیروی از او، در مباحثاتش با گوتفرید لایب نیتس، از آن ها دفاع می کرد. لایب نیتس از بسیاری جهات متقدم بر آلبرت اینشتین، و زمینه ساز نظریۀ نسبیتاوست.

مترادف ها

absolutism (اسم)
حکومت مطلقه، مطلق گرایی، طریقه مطلقه، سیستم سلطنت استبدادی، اعتقاد به قادر علی الاطلاق

فارسی به عربی

حکم مطلق

پیشنهاد کاربران

بپرس