مطره
لغت نامه دهخدا
مطرة. [ م َ طِ رَ ] ( ع ص ) باران دار. ( از اقرب الموارد ) ( از محیطالمحیط ). || ( اِ ) خوی و عادت. ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیطالمحیط ). و رجوع به مَطَرَة شود.
مطرة. [ م َ طِ رَ ] ( ع ص ) امراءة مطرة؛ زن لازم گیرنده مسواک و غسل و پاکی را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیطالمحیط ). زن بسیار مسواک کننده و خوشبوی ، هر چند که بوی خوش بکار نبرد. ( از ذیل اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید