مطالعات خاورمیانه ( که گاهی مطالعات خاور نزدیک نیز نامیده می شود ) نامی است که به تعدادی از برنامه های دانشگاهی مرتبط با مطالعهٔ تاریخ، فرهنگ، سیاست، اقتصاد و جغرافیای خاورمیانه داده می شود، منطقه ای که به طور کلی طیف وسیعی از کشورها از جمله لبنان، فلسطین، اردن، مصر، عراق، ایران، ترکیه، سوریه، عربستان سعودی، یمن و عمان را در برمی گیرد. این یک نوع مطالعه منطقه ای با رویکردی کاملاً بین رشته ای برای مطالعه یک منطقه در نظر گرفته می شود. از این نظر مطالعات خاورمیانه حوزه ای بسیار گسترده تر و کمتر سنتی از مطالعات اسلامی کلاسیک است.
این موضوع به لحاظ تاریخی به عنوان بخشی از مطالعات شرقی در نظر گرفته می شد، که همچنین شامل مطالعات آسیای شرقی و مصرشناسی و سایر گرایش های خاص در تمدن های باستان منطقه بود. در این مقاله رشد زمینه تحصیل در غرب مورد بررسی قرار می گیرد. بسیاری از دانشکده های دانشگاهی هنوز هر دو حوزه را پوشش می دهند. هرچند برخی از برنامه های دانشگاهی مطالعات خاورمیانه را با مطالعات اسلامی ترکیب می کنند، اما براساس تسلط مسلمانان در منطقه ( به استثنای اسرائیل و لبنان ) ، برخی دیگر این منطقه را به عنوان رشته های جداگانه نگه می دارند.
در سال ۱۹۷۸ ادوارد سعید، استاد آمریکایی - فلسطینی ادبیات تطبیقی در دانشگاه کلمبیا، کتاب شرق شناسی خود را منتشر کرد، که در آن محققان پیشین را به «تعصب ظریف و مداوم اروپامحوری علیه مردم عرب و مسلمان و فرهنگ آن ها» متهم کرد و ادعا کرد: شرق شناسی توجیهی برای امپریالیسم است. دانشگاهیان غربی مانند اروین نتیجه گیری سعید را به چالش کشیدند[ ۱] اما این کتاب به یک متن استاندارد در حوزهٔ نظریه ادبیات و مطالعات فرهنگی تبدیل شد. [ ۲]
به دنبال حملات ۱۱ سپتامبر، برنامه های مطالعات خاورمیانه ایالات متحده مورد انتقاد قرار گرفتند زیرا به موضوعات مرتبط با تروریسم اسلامی بی توجه بودند. مارتین کرامر ، مورخ آمریکایی - اسرائیلی، در سال ۲۰۰۱ کتابی به نام برج های عاج بر روی شن و ماسه: شکست مطالعات خاورمیانه در آمریکا[ ۳] و مقاله ای در وال استریت ژورنال منتشر کرد و ادعا نمود که دوره های مطالعات خاورمیانه «بخشی از مشکل است، نه راه حل آن. » در یک بررسی انجام شده توسط امور خارجه از کتابش، اف گرگوری گاوس گفت که تحلیل او تا حدی «جدی و اساسی» بود اما «اغلب اوقات نکات معتبر او تحت الشعاع مؤلفه های آکادمیک و ناهماهنگی های بزرگ قرار می گیرد. »[ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین موضوع به لحاظ تاریخی به عنوان بخشی از مطالعات شرقی در نظر گرفته می شد، که همچنین شامل مطالعات آسیای شرقی و مصرشناسی و سایر گرایش های خاص در تمدن های باستان منطقه بود. در این مقاله رشد زمینه تحصیل در غرب مورد بررسی قرار می گیرد. بسیاری از دانشکده های دانشگاهی هنوز هر دو حوزه را پوشش می دهند. هرچند برخی از برنامه های دانشگاهی مطالعات خاورمیانه را با مطالعات اسلامی ترکیب می کنند، اما براساس تسلط مسلمانان در منطقه ( به استثنای اسرائیل و لبنان ) ، برخی دیگر این منطقه را به عنوان رشته های جداگانه نگه می دارند.
در سال ۱۹۷۸ ادوارد سعید، استاد آمریکایی - فلسطینی ادبیات تطبیقی در دانشگاه کلمبیا، کتاب شرق شناسی خود را منتشر کرد، که در آن محققان پیشین را به «تعصب ظریف و مداوم اروپامحوری علیه مردم عرب و مسلمان و فرهنگ آن ها» متهم کرد و ادعا کرد: شرق شناسی توجیهی برای امپریالیسم است. دانشگاهیان غربی مانند اروین نتیجه گیری سعید را به چالش کشیدند[ ۱] اما این کتاب به یک متن استاندارد در حوزهٔ نظریه ادبیات و مطالعات فرهنگی تبدیل شد. [ ۲]
به دنبال حملات ۱۱ سپتامبر، برنامه های مطالعات خاورمیانه ایالات متحده مورد انتقاد قرار گرفتند زیرا به موضوعات مرتبط با تروریسم اسلامی بی توجه بودند. مارتین کرامر ، مورخ آمریکایی - اسرائیلی، در سال ۲۰۰۱ کتابی به نام برج های عاج بر روی شن و ماسه: شکست مطالعات خاورمیانه در آمریکا[ ۳] و مقاله ای در وال استریت ژورنال منتشر کرد و ادعا نمود که دوره های مطالعات خاورمیانه «بخشی از مشکل است، نه راه حل آن. » در یک بررسی انجام شده توسط امور خارجه از کتابش، اف گرگوری گاوس گفت که تحلیل او تا حدی «جدی و اساسی» بود اما «اغلب اوقات نکات معتبر او تحت الشعاع مؤلفه های آکادمیک و ناهماهنگی های بزرگ قرار می گیرد. »[ ۴]
wiki: مطالعات خاورمیانه