مطالعات تاریخ هنر ( انگلیسی: Art History ) ، یکی از رشته های علوم انسانی است که به تحقیق در فرهنگ دیداری می پردازد. تاریخ هنر بیش از پیش بر آن است که نقش فرهنگ دیداری در جوامع مختلف را بشناسد و از راه بررسی همه جانبه خود هنر، آگاهی بیشتر از مردم و فرهنگ هایی که آن هنری را آفریده اند به دست آورد. گسترهٔ فرهنگ دیداری نه فقط ساخته های نقاشان، مجسمه سازان، چاپگران و معماران، بلکه بسیاری تولیدات دیگر ( مانند عکس ها، فیلم ها، طرح های تبلیغاتی، اشیای زینتی و غیره ) را شامل می شود. تاریخ هنر با مطالعه و تجزیه و تحلیل این آثار به با ما می گوید که آن ها چگونه شکل گرفته اند و در زمان ها و مکان های معین برای گروه های مختلف مردم چه معنای بصری خاصی داشته اند. [ ۱]
مطالعات تاریخ هنر، تاریخ گروه های مردمی مختلف و فرهنگشان است که در آثار هنریشان تجلی یافته است. تاریخ دانان هنر دوره های مختلف هنری را با هم مقایسه می کنند؛ مانند مقایسه هنر دوران وسطی با رنسانس. این تاریخ فرهنگ ها در کار هنری آنها به شکل های مختلف نشان داده شده است. مطالعهٔ هنر هر دوره را می توان از طریق بررسی پوشاک، معماری، دین و ورزش انجام داد؛ با آثاری که جنبهٔ بصری بیشتری دارند؛ مانند طراحی، نقاشی، مجسمه سازی. [ ۲]
تاریخ نویسی هنر با شرح احوال و آثار نقاشان و از پیکره سازان دوران باستان آغاز شد. کهن ترین تاریخ هنر موجود را پلینی نوشته است. ( حدود ۷۰ م ) او در تألیف عظیم سی و هفت جلدی خود با عنوان تاریخ طبیعی، فصل هایی را به هنر و هنرمندان یونان و روم باستان تخصیص داد. پلینی بر مبنای چند رساله یونانی - که اکنون دیگر وجود ندارند - به این باور رسید که تقلید طبیعت در طی چند قرن مراحل تکامل را پیموده و در زمان او به اوج خود رسیده است. [ ۱]
بعدها رنسانس ایتالیایی در بررسی دستاوردهای خود به الگوی پلینی بازگشت. گیبرتی آغاز کننده بود ولی کار اساسی به دست وازاری صورت گرفت؛ وی در کتاب «زندگینامه هنرمندان» ( ۱۵۵۰ م ) به بررسی روند رشد و انحطاط هنرها در یونان و روم باستان و سپس نوزایش و پیشرفت آن ها از جوتو تا میکل آنژ پرداخت. وازاری هم مانند پلینی، ارزش های طبیعت گرایی را مبنای بررسی تاریخی اش قرار داد، اما شکل پیشرفت هنر را از ذات خود هنر استنتاج کرد. وی مراحل تولد، بلوغ و زوال موجود زنده را الگویی برای تبیین تحول هنر در نظر گرفت. بعد نویسندگانی چون ماندر ( در هلند ) ، بالیونه و بلوری ( در ایتالیا ) و زانْدرارْت ( در آلمان ) بر مبنای نظریهٔ وازاری رسالاتی در باب تاریخ هنر نوشتند. برخی از مورخان نیز با تأکید بر برتری رافائل در طراحی و تیسین در رنگ، امتیاز خاصی را که وازاری به میکل آنژ داده بود زیر سؤال بردند. در این رهگذر، آکادمی ها، مجموعه داران و هنرشناسان بر اطلاعات تاریخی دربارهٔ استادان بزرگ گذشته افزودند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطالعات تاریخ هنر، تاریخ گروه های مردمی مختلف و فرهنگشان است که در آثار هنریشان تجلی یافته است. تاریخ دانان هنر دوره های مختلف هنری را با هم مقایسه می کنند؛ مانند مقایسه هنر دوران وسطی با رنسانس. این تاریخ فرهنگ ها در کار هنری آنها به شکل های مختلف نشان داده شده است. مطالعهٔ هنر هر دوره را می توان از طریق بررسی پوشاک، معماری، دین و ورزش انجام داد؛ با آثاری که جنبهٔ بصری بیشتری دارند؛ مانند طراحی، نقاشی، مجسمه سازی. [ ۲]
تاریخ نویسی هنر با شرح احوال و آثار نقاشان و از پیکره سازان دوران باستان آغاز شد. کهن ترین تاریخ هنر موجود را پلینی نوشته است. ( حدود ۷۰ م ) او در تألیف عظیم سی و هفت جلدی خود با عنوان تاریخ طبیعی، فصل هایی را به هنر و هنرمندان یونان و روم باستان تخصیص داد. پلینی بر مبنای چند رساله یونانی - که اکنون دیگر وجود ندارند - به این باور رسید که تقلید طبیعت در طی چند قرن مراحل تکامل را پیموده و در زمان او به اوج خود رسیده است. [ ۱]
بعدها رنسانس ایتالیایی در بررسی دستاوردهای خود به الگوی پلینی بازگشت. گیبرتی آغاز کننده بود ولی کار اساسی به دست وازاری صورت گرفت؛ وی در کتاب «زندگینامه هنرمندان» ( ۱۵۵۰ م ) به بررسی روند رشد و انحطاط هنرها در یونان و روم باستان و سپس نوزایش و پیشرفت آن ها از جوتو تا میکل آنژ پرداخت. وازاری هم مانند پلینی، ارزش های طبیعت گرایی را مبنای بررسی تاریخی اش قرار داد، اما شکل پیشرفت هنر را از ذات خود هنر استنتاج کرد. وی مراحل تولد، بلوغ و زوال موجود زنده را الگویی برای تبیین تحول هنر در نظر گرفت. بعد نویسندگانی چون ماندر ( در هلند ) ، بالیونه و بلوری ( در ایتالیا ) و زانْدرارْت ( در آلمان ) بر مبنای نظریهٔ وازاری رسالاتی در باب تاریخ هنر نوشتند. برخی از مورخان نیز با تأکید بر برتری رافائل در طراحی و تیسین در رنگ، امتیاز خاصی را که وازاری به میکل آنژ داده بود زیر سؤال بردند. در این رهگذر، آکادمی ها، مجموعه داران و هنرشناسان بر اطلاعات تاریخی دربارهٔ استادان بزرگ گذشته افزودند. [ ۱]
wiki: مطالعات تاریخ هنر