مطار

/matAr/

لغت نامه دهخدا

مطار. [ م َ] ( ع مص ) پریدن. ( غیاث ) ( ناظم الاطباء ) :
صد هزاران سال بودم در مطار
همچو ذرات هوا بی اختیار.
مولوی ( مثنوی چ خاور ص 355 ).
|| ( اِ ) جای پریدن. ( غیاث ). محل پریدن. ( ناظم الاطباء ) :
تا شما بی من شبی خفاش وار
پرزنان پرید گرد این مطار.
مولوی ( مثنوی چ خاور ص 362 ).
سوی خود کن این خفاشان را مطار
زین خفاشیشان بخر ای مستجار.
مولوی ( مثنوی چ خاور ص 402 ).
کآنچه می کاری نروید غیر خار
و این طرف پری نیابی زو مطار.
مولوی ( مثنوی چ خاور ص 407 ).
وای اگر برعکس بودی این مطار
پیش تو گلزار و پیش خویش خار.
مولوی.
|| در تداول عرب زبانان معاصر به معنی فرودگاه است.

مطار. [ م ُ ] ( ع ص ) تیزخاطر. فرس مطار؛ اسب تیزخاطرو چست و چالاک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || پرانیده شده. || شکسته و شکافته. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جانسون ).

مطار. [ م َطْ طا ] ( ع ص ) شتاب و نیک دونده. ( منتهی الارب ). فرس مطار؛ اسب تیزرو. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).

مطار. [ م ُ / م َ ] ( اِخ ) رودباری است نزدیک طایف. ( منتهی الارب ) : و از آنجا به حصاری رسیدیم که آن را «مطار» می گفتند و از طائف تا آنجا دوازده فرسنگ بود. ( سفرنامه ناصرخسرو چ برلن ص 117 ).

فرهنگ فارسی

۱ - ( مصدر ) پریدن . ۲ - ( اسم ) پرش پرواز : تا اگر مرغ روحم قصد مطار سدره کند قفص کالبدهم در دولت خان. مرو بماند . ۳ - ( اسم ) محل پریدن . توضیح امروزه در عربی بمعنی فرودگاه هواپیمااستعمال شود : مطار بغداد . ۴ - چاه فراخ دهانه .
رودباری است نزدیک طایف

فرهنگ معین

(مَ ) [ ع . ] ۱ - (مص ل . ) پریدن . ۲ - (اِمص . ) پرش ، پرواز. ۳ - (اِ. ) محل پریدن .

فرهنگ عمید

۱. پرواز.
۲. (اسم ) جای پرواز.

پیشنهاد کاربران

بپرس