لغت نامه دهخدا
مضی. [ م ُ ضی ی ] ( ع مص ) بگذشتن چیزی. ( تاج المصادر بیهقی ). گذشتن ورفتن. ( آنندراج ). رفتن. گذشتن. سر آمدن. شدن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). || ( اِ ) الی مضی الحول ؛ یعنی تا انجام و انتهای سال. ( ناظم الاطباء ).
مضی ٔ. [ م ُ ضی ی ْٔ / م ُ ض ِءْ ] ( ع ص ) ( از «ض وء» ) روشن شونده و روشن کننده ، اسم فاعل از «اضأت » که لازم و متعدی است. ( غیاث ). روشن و تابان و درخشان و روشنی دهنده. ( ناظم الاطباء ). فروزان. روشن. روشن کرده. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
قدر او چرخ بلند و رای او شمس مضی ٔ
قدر او بحر محیط و جود او ابر مطیر.سنایی.
پیشکار ضمیر و رای تواند
جرم مهر مضی و ماه منیر.سوزنی.
فرهنگ فارسی
رفتن، گذشتن ، گذشت زمان
۱- ( مصدر ) رفتن گذشتن . ۲ - ( اسم ) گذشت زمان .
بگذشتن چیزی گذشتن و رفتن فرهنگ معین
(مَ یّ ) [ ع . ] (اِمص . )گذشتن ،گذشت زمان . فرهنگ عمید
۱. روشن، درخشنده.
۲. روشنایی دهنده. 