مصطفی شکری

مصطفی، شُکری (۱۹۴۲ـ۱۹۷۷)
رهبر جماعةالمسلمین یا جماعةالتکفیر و الهجرة در مصر. در روستایی در اسیوط به دنیا آمد. کودک بود که پدرش، مادر او را رها کرد و از آن پس در کنار مادر و خانواده مادری بزرگ شد. مصطفی وارد مدرسه ای خیریه شد و به سبب معدل پایین، تنها مجاز شد در دانشکدۀ کشاورزی ادامۀ تحصیل دهد. در ۱۹۶۵، به جرم فعالیت سیاسی دستگیر و زندانی شد. در زندان چون هم بند سید قطب بود و تحت تأثیر شدید اندیشه های افراطی او قرار گرفت. پس از آزادی، در ۱۹۷۱ «جماعة التکفیر والهجرة» را تأسیس کرد تا هدفی را تحقق بخشد که سید قطب از مفهوم «گروه پیشتاز مبارز اسلامی» در نظر داشت. این جماعت در ۱۹۷۷، وزیر سابق اوقاف، شیخ محمود الذَّهبی را که پیشتر از شیوۀ افراطی این جماعت انتقاد کرده بود ربود و در مقابل آزادی او خواستار مبلغی پول و آزادی برخی زندانیان بنیادگرای تشکیلات فنی ـ نظامی (جماعة تنظیم الفنیةالعسکریة) شد و پس از عدم موافقت دولت با این خواسته ها، او را اعدام کرد. پس از درگیری هایی میان نیروهای امنیتی و مبارزان این گروه، بیش از ۴۰۰ تن از اعضای این گروه، دستگیر و در دادگاه امنیتی، پنج تن از رهبران ازجمله شکری مصطفی به اعدام و بقیه به زندان محکوم شدند. برخی مطبوعات مصری از این جماعت با عنوان «خوارج قرن بیستم» یاد کرده اند. شکری مصطفی در دادگاه، در دفاعیات خود نظریات و آرائی را نامشروع و مطرود دانست که از نص قرآن اخذ نشده باشد، و حکومت سادات را به هتک حاکمیت الهی متهم کرد. وی معتقد بود همۀ مسلمانانی هم که در تغییر اسلام هم فکر او نیستند، کافرند و برای استقرار جامعه اسلامی اصیل، باید افرادی که به حاکمیت الهی معتقدند، از جامعه ای که در آن زندگی می کنند، عزلت و انزوا گزینند و چنین گروهی، خود تشکیل دهنده تنها جامعه اسلامی درست و اصیل هستند.