مصطفی الاشرف

پدر مصطفی کارمند دادگستری بود. او تحصیلات ابتدایی را در «بن عکنون» و متوسطه را در «ثعالبیه» گذراند. او پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه سوربن پاریس و بازگشت به الجزایر به کارهای مختلفی اشتغال داشت. او به این اعتبار که پدرش یک فرد روشنفکر از روستا و مادرش یک فرد متمدن از یکی از بخش های شهر الجزایر بود. فردی برخوردار از فرهنگی نیمه روستایی و نیمه شهری بود و همین امر موجب شده بود که درک و شناخت عمیقی نسبت به بخش های فرهنگی الجزایر داشته باشد و در سنین رشد او را به ملی گرایی سوق دهد.
او سرانجام در سال ۱۹۳۹ وارد حزب مردم الجزایر شد و شرکت فعال و ویژه ای در انتشار مطبوعات مبارز داشت. او موفق شد بسیاری از اصول تاریخ الجزایر را بنویسد و یک دیدگاه مبارزاتی دارای بیشترین ارتباط با مبارزات عام مردم الجزایر را مدون کند. مصطفی اشرف با اولین شراره های انقلاب در سال ۱۹۵۶ به انقلاب الجزایر پیوست و سرانجام هواپیمایی که با آن به همراه ۴ تن دیگر از رهبران انقلاب «بن بلا، آیت احمد، بوضیاف، محمد خضیر» در حال مسافرت بود، توسط فرانسویان ربوده و دستگیر شد و چندین سال را در زندان گذراند. او از اعضای شورای ملی انقلاب الجزایر و جزو تنظیم کنندگان برنامه معروف به طرابلس بود، این برنامه به روشنی اصولی که دولت آینده الجزایر بر اساس آن پا می گرفت، یعنی چارچوب دمکراسی مردمی را مشخص کرد. مصطفی اشرف بعد از استقلال مناصب متعددی از جمله مشاور هواری بومدین را عهده دار شد و در تنظیم پیمان ملی شرکت داشت. او سپس به عنوان وزیر آموزش ملی و بعد از آن سفیر الجزایر در آمریکای لاتین تعیین شد. بعد از وقایع خطرناکی که الجزایر از سر گذراند، مصطفی اشرف به شورای ملی مشورتی پیوست.
به دلیل ظلم هایی که استعمار فرانسه می کرد مصطفی اشرف که فردی تحصیل کرده بود به سمت اندیشه های سیاسی آزادیخواهانه جذب شد و «حزب مردم الجزایر» را تشکیل داد. او زبان و قلمش را در خدمت ایده حزب ملی و اهداف آزادیخواهانه آن به خدمت گرفت و به همین سیاق در رسانه های مخفی ( پارلمان الجزایر، کار الجزایر ) و غیره مطلب می نوشت. مصطفی هنگامی که حزب جدیدی به اسم «جنبش پیروزی آزادیهای دمکراتیک» در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد در آن به فعالیت پرداخت و سپس از طریق روزنامه های حزب به خصوص روزنامه «ستاره الجزایر» که خودش رئیس هیئت تحریر آن بود به انتشار افکار و عقاید حزب پرداخت.