مُشیری، فریدون (تهران ۱۳۰۵ـ همان جا ۱۳۷۹ش)
مُشیری، فریدون
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسّطه به دانشکدۀ ادبیات تهران رفت. امّا درس را نیمه کاره رها کرد و به کار در وزارت پست و تلگراف و تلفن مشغول شد. در جریان اعتدال گرای شعر نو با شعرِ «کوچه» شهرت یافت و سبب شد که مخاطبان بیشتری به سوی شعر جدید کشیده شوند. اغلبِ سروده هایش را می توان در چشم اندازِ مکتب رمانتیک جای داد. تشنۀ توفان (با مقدّمۀ محمّدحسین شهریار و علی دشتی، تهران، ۱۳۳۴ش)؛ ابر (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ مروارید مهر (تهران، ۱۳۶۵ش)؛ تا صبح تابناک اهورایی (تهران، ۱۳۷۹ش) ازجمله دفترهای شعر اوست. مشیری در نشریه هایی مانند روشنفکر، سپید و سیاه، تماشا، زن روز، تهران مصوّر در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش به گزینش و نشرِ شعر شاعران معاصر پرداخت. با این همه، شعرهای خودِ وی، اغلب، در مقام بخشی از جریان نوگرای اعتدالی مکتب با مجلّۀ سخن شناخته شده است.
مُشیری، فریدون
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسّطه به دانشکدۀ ادبیات تهران رفت. امّا درس را نیمه کاره رها کرد و به کار در وزارت پست و تلگراف و تلفن مشغول شد. در جریان اعتدال گرای شعر نو با شعرِ «کوچه» شهرت یافت و سبب شد که مخاطبان بیشتری به سوی شعر جدید کشیده شوند. اغلبِ سروده هایش را می توان در چشم اندازِ مکتب رمانتیک جای داد. تشنۀ توفان (با مقدّمۀ محمّدحسین شهریار و علی دشتی، تهران، ۱۳۳۴ش)؛ ابر (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ مروارید مهر (تهران، ۱۳۶۵ش)؛ تا صبح تابناک اهورایی (تهران، ۱۳۷۹ش) ازجمله دفترهای شعر اوست. مشیری در نشریه هایی مانند روشنفکر، سپید و سیاه، تماشا، زن روز، تهران مصوّر در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش به گزینش و نشرِ شعر شاعران معاصر پرداخت. با این همه، شعرهای خودِ وی، اغلب، در مقام بخشی از جریان نوگرای اعتدالی مکتب با مجلّۀ سخن شناخته شده است.