مشروعیت استخاره

[ویکی فقه] همه مذاهب اسلامی اصل استخاره را پذیرفته اند.
البته بعضی، در برخی روشهای آن با استناد به آیه ۳ مائده/۵ که بر حرمت استقسام با ازلام تصریح و تأکید دارد تشکیک کرده اند: «حُرِّمَت عَلَیکُمُ المَیتَةُ والدَّمُ... و اَن تَستَقسِموا بِالاَزلمِ ذلِکُم فِسقٌ».
دیدگاه مفسّران
مفسّران در تفسیر استقسام به ازلام که قرآن کریم آن را حرام شمرده اختلاف نظر دارند. جمعی مقصود از آن را استخاره ( طلب شناخت خیر و شرّ) به وسیله ازلام دانسته اند.
← علّت تحریم
برای مشروعیت و اعتبار استخاره به دلایلی استناد شده است:۱. هر دو معنای استخاره (خیرجویی و خیرشناسی) نوعی دعا و درخواست از خداوند است که فرد متحیّر عاجزانه از خدای عالِم و قادر می خواهد تا نتیجه خیر بر اعمال او مترتب کند یا خیر را در کوره راههای زندگی به او بشناساند، از این رو عموم آیه «اُدعونی اَستَجِب لَکُم = مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم» شامل آن می شود.۲. روایاتی فراوان در منابع شیعی و سنی بر مشروعیت استخاره دلالت می کند؛ مانند آنچه از جابر بن عبداللّه نقل شده و نزد همه مذاهب اسلامی پذیرفته است. او می گوید: پیامبر (صلی الله علیه وآله) به ما استخاره می آموخت، چنان که سوره های قرآن را آموزش می داد. در روایتی دیگر فضیل از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده که هیچ مؤمنی استخاره نکند، مگر آنکه خداوند، برای او خیر مقدر فرماید، حتی اگر حوادث ناگواری برای او پیش آید.