مسیح شناسی یا کریستولوژی ( به انگلیسی: Christology ) حوزهٔ مطالعاتی در الهیات مسیحی است که زمینهٔ اصلی آن هستی شناسی و شخص عیسی طبق انجیل ها و عهد جدید است. [ ۱] موضوعات اصلی این علم شامل هستی شانسی و شخص عیسی و ارتباط او با خدای پدر است. نظرات پولس جزء عمده ای از مسیح شناسی عصر حواریون را شکل می داد. [ ۲] ازلی بودن مسیح به هستهٔ مرکزی مسیح شناسی تبدیل شد.
پس از عصر حواریون، کلیسای اولیه درگیر منازعات شدید و عمدتاً دارای جنبهٔ سیاسی دربارهٔ موضوعاتی مرتبط با یکدیگر شد. مسیح شناسی نقطهٔ تمرکز اصلی این منازعات شد و همهٔ هفت شورای سراسری اولیه موضوعات مسیح شناسی را در دستور کار داشتند. شوراهای دوم تا چهارم را عموماً «شوراهای مسیح شناسی» می نامند. سه شورای بعدی تفاسیر اشتباه را محکوم می کردند. [ ۳] شورای خلقیدون قاعده سازی وجود مسیح ( به صورت دو طبیعت انسانی و خدایی ) را مورد توجه قرار داد. [ ۳] اختلافات ناشی از مسائل سیاسی در سدهٔ چهارم میلادی منجر به جدایی و شکل گیری نخستین مذاهب مسیحی شد. [ ۳]
توماس آکویناس در سدهٔ سیزدهم نخستین مسیح شناسی نظام مند را ارائه کرد که منجر به حل شدن شماری از موضوعات موجود شد. [ ۴] در قرون وسطی «تصویر مهربان عیسی» به عنوان یک دوست و منبع زندهٔ عشق و آرامش نیز ظهور یافت. [ ۵]
مسیحیان اولیه با انبوهی از مفاهیم و ایده های تازه دربارهٔ زندگی، مرگ و رستاخیز مسیح و نیز نجات و رستگاری روبرو بودند و باید از عبارات، تصاویر و ایده های تازه ای برای درک این مفاهیم بهره می بردند. [ ۶] غالب عبارات و ساختارهای موجود که در دسترس آنان بود، برای بیان این مفاهیم دینی ناکافی بود و این شکل های تازهٔ مباحثه منجر به آغاز مسیح شناسی شد. مسیح شناسی تلاشی برای درک، تفسیر و بحث دربارهٔ فهم آنان از طبیعت مسیح بود. [ ۶]
افزون بر این، از آن جایی که مسیحیان نخستین باید مفاهیم خود را به شنوندگان تازه ای که در آن زمان تحت تأثیر فلسفهٔ یونانی بودند، توضیح می دادند، باید استدلالاتی را ارائه می کردند که گاه با باورهای شنوندگان تشدید می شد و گاه شنوندگان با آنان مقابله می کردند. نمونهٔ کلیدی آن موعظهٔ آروپاگوس آتن توسط پولس بود. او تلاش کرد مفاهیم اساسی دربارهٔ عیسی را به مخاطبان یونانی انتقال دهد و این موعظه برخی عناصر کلیدی مباحثات آیندهٔ مسیح شناسی را که نخست توسط پولس مطرح شده بود، نشان می دهد. [ ۶] [ ۷] [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از عصر حواریون، کلیسای اولیه درگیر منازعات شدید و عمدتاً دارای جنبهٔ سیاسی دربارهٔ موضوعاتی مرتبط با یکدیگر شد. مسیح شناسی نقطهٔ تمرکز اصلی این منازعات شد و همهٔ هفت شورای سراسری اولیه موضوعات مسیح شناسی را در دستور کار داشتند. شوراهای دوم تا چهارم را عموماً «شوراهای مسیح شناسی» می نامند. سه شورای بعدی تفاسیر اشتباه را محکوم می کردند. [ ۳] شورای خلقیدون قاعده سازی وجود مسیح ( به صورت دو طبیعت انسانی و خدایی ) را مورد توجه قرار داد. [ ۳] اختلافات ناشی از مسائل سیاسی در سدهٔ چهارم میلادی منجر به جدایی و شکل گیری نخستین مذاهب مسیحی شد. [ ۳]
توماس آکویناس در سدهٔ سیزدهم نخستین مسیح شناسی نظام مند را ارائه کرد که منجر به حل شدن شماری از موضوعات موجود شد. [ ۴] در قرون وسطی «تصویر مهربان عیسی» به عنوان یک دوست و منبع زندهٔ عشق و آرامش نیز ظهور یافت. [ ۵]
مسیحیان اولیه با انبوهی از مفاهیم و ایده های تازه دربارهٔ زندگی، مرگ و رستاخیز مسیح و نیز نجات و رستگاری روبرو بودند و باید از عبارات، تصاویر و ایده های تازه ای برای درک این مفاهیم بهره می بردند. [ ۶] غالب عبارات و ساختارهای موجود که در دسترس آنان بود، برای بیان این مفاهیم دینی ناکافی بود و این شکل های تازهٔ مباحثه منجر به آغاز مسیح شناسی شد. مسیح شناسی تلاشی برای درک، تفسیر و بحث دربارهٔ فهم آنان از طبیعت مسیح بود. [ ۶]
افزون بر این، از آن جایی که مسیحیان نخستین باید مفاهیم خود را به شنوندگان تازه ای که در آن زمان تحت تأثیر فلسفهٔ یونانی بودند، توضیح می دادند، باید استدلالاتی را ارائه می کردند که گاه با باورهای شنوندگان تشدید می شد و گاه شنوندگان با آنان مقابله می کردند. نمونهٔ کلیدی آن موعظهٔ آروپاگوس آتن توسط پولس بود. او تلاش کرد مفاهیم اساسی دربارهٔ عیسی را به مخاطبان یونانی انتقال دهد و این موعظه برخی عناصر کلیدی مباحثات آیندهٔ مسیح شناسی را که نخست توسط پولس مطرح شده بود، نشان می دهد. [ ۶] [ ۷] [ ۸]
wiki: مسیح شناسی