مسلمانان بهاری یا بیهاری از جمله پیروان اسلام هستند که از نظر زبانی، فرهنگی و تبارشناسی به عنوان بهاری شناخته می شوند. آن ها از نظر جغرافیای بومی در منطقه ای هستند که ایالت بهار هند را شامل می شود. اگرچه تجزیه هند بریتانیا در سال ۱۹۴۷، باعث شد جوامع بسیار زیادی از مسلمانان بهاری که در نقاط مختلفی از شبه قاره هند زندگی می کردند به طور دسته جمعی از بهار به پاکستان شرقی، مهاجرت کند.
... [مشاهده متن کامل]
مسلمانان بهاری اقلیت قابل توجهی از جامعه ی متنوع مهاجران پاکستان را تشکیل می دهند. آنها عمدتاً پس از جنگ استقلال بنگلادش در سال ۱۹۷۱ که منجر به جدایی پاکستان شرقی از اتحادیه پاکستان به عنوان کشور مستقل بنگلادش شد، مهاجرت به این کشور را آغاز کردند.
از سال ۱۹۷۱ میلادی، مسلمانان بهاری ساکن بنگلادش به طور گسترده به عنوان پاکستانی های سرگردان در بنگلادش شناخته می شوند که در انتظار بازگشت به پاکستان هستند؛ و به دلیل همکاری با نیروهای پاکستانی غربی در انجام عملیات نسل کشی بنگلادش علیه بنگالی ها و هندوها در سال ۱۹۷۱ با آزار و اذیت های فراوان در این کشور مواجه شده اند.
اکثریت مسلمانان بهاری به مذهب سنی اسلام پایبند هستند و پذیرش این دین توسط بهاری ها به قرن چهاردهم بازمی گردد. زمانی که بازرگانان افغان و مبلغان صوفی یک قرن قبل از فتح امپراتوری مغول به شبه هند رفتند.
اقلیت قابل توجهی از بهاری ها نیز وجود دارند که به مذهب شیعه پایبند و متعهد هستند که عمدتاً در پتنه و گوپالپور در ناحیه سیوان ساکن هستند و ریشه مذهبی خود را به مهاجران مسلمان شیعه از اقوام ایرانی دور از لکهنو در همسایگی اوتار پرادش می رسانند که در طول قرن ۱۹ به این منطقه آمده اند.
ورود گسترده مسلمانان به بهار در قرن چهاردهم آغاز شد؛ زمانی که بازرگانان افغان و مقدسین صوفی - جنگجو در دشت های بهار جنوبی مستقر شدند و روند استعمار کشاورزی را پیش بردند و در عین حال اسلام را در بین مردم محلی گسترش دادند. مسلمانان در این دوره تنها مهاجران جدید به بهار نبودند. کتیبه های موجود در بهار شریف حکایت از یک جنگجوی صوفی به نام مالک ابراهیم بایو دارد که به بهار آمد و قبیله کول غیر هندو را که مسلمانان محلی را سرکوب می کردند شکست داد. او بسیاری از سران کول را فتح کرد.
... [مشاهده متن کامل]
مسلمانان بهاری اقلیت قابل توجهی از جامعه ی متنوع مهاجران پاکستان را تشکیل می دهند. آنها عمدتاً پس از جنگ استقلال بنگلادش در سال ۱۹۷۱ که منجر به جدایی پاکستان شرقی از اتحادیه پاکستان به عنوان کشور مستقل بنگلادش شد، مهاجرت به این کشور را آغاز کردند.
از سال ۱۹۷۱ میلادی، مسلمانان بهاری ساکن بنگلادش به طور گسترده به عنوان پاکستانی های سرگردان در بنگلادش شناخته می شوند که در انتظار بازگشت به پاکستان هستند؛ و به دلیل همکاری با نیروهای پاکستانی غربی در انجام عملیات نسل کشی بنگلادش علیه بنگالی ها و هندوها در سال ۱۹۷۱ با آزار و اذیت های فراوان در این کشور مواجه شده اند.
اکثریت مسلمانان بهاری به مذهب سنی اسلام پایبند هستند و پذیرش این دین توسط بهاری ها به قرن چهاردهم بازمی گردد. زمانی که بازرگانان افغان و مبلغان صوفی یک قرن قبل از فتح امپراتوری مغول به شبه هند رفتند.
اقلیت قابل توجهی از بهاری ها نیز وجود دارند که به مذهب شیعه پایبند و متعهد هستند که عمدتاً در پتنه و گوپالپور در ناحیه سیوان ساکن هستند و ریشه مذهبی خود را به مهاجران مسلمان شیعه از اقوام ایرانی دور از لکهنو در همسایگی اوتار پرادش می رسانند که در طول قرن ۱۹ به این منطقه آمده اند.
ورود گسترده مسلمانان به بهار در قرن چهاردهم آغاز شد؛ زمانی که بازرگانان افغان و مقدسین صوفی - جنگجو در دشت های بهار جنوبی مستقر شدند و روند استعمار کشاورزی را پیش بردند و در عین حال اسلام را در بین مردم محلی گسترش دادند. مسلمانان در این دوره تنها مهاجران جدید به بهار نبودند. کتیبه های موجود در بهار شریف حکایت از یک جنگجوی صوفی به نام مالک ابراهیم بایو دارد که به بهار آمد و قبیله کول غیر هندو را که مسلمانان محلی را سرکوب می کردند شکست داد. او بسیاری از سران کول را فتح کرد.
