مسعودیه، محمّدتقی (مشهد ۱۳۰۶ـ تهران ۱۳۷۷ش)
مسعودیه، محمّدتقی
متخصص اتنوموزیکولوژی، موسیقی دان و آهنگ ساز ایرانی. پس از دریافت دیپلم ویولن از هنرستان عالی موسیقی و نیز دریافت دانشنامۀ لیسانس حقوق قضایی از دانشگاه تهران، راهی اروپا شد و در کنسرواتوار ملی پاریس در رشتۀ ویولن ادامه تحصیل داد. در ۱۳۳۵ از مدرسۀ عالی موسیقی پاریس دانشنامۀ هارمونی و در ۱۳۴۲ دانشنامۀ لیسانس آهنگ سازی گرفت. در ۱۳۴۷ با ارائه پایان نامه ای با عنوان «آواز شور» که به آوانویسی و بررسی دستگاه شور اختصاص داشت، به دریافت دانشنامۀ دکتری موسیقی شناسی نایل آمد؛ در همان زمان به ایران بازگشت و تا پایان عمر در دانشکدۀ هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، به تدریس پرداخت. مسعودیه فعالیت های پژوهشی خود را در درجۀ اول روی موسیقی محلی ایران و سپس بر ردیف موسیقی ایرانی متمرکز کرد. برخی از ساخته های او را پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون ملی ایران اجرا کردند. دو اثر او با نام های موومان سمفونیک، و دو موومان برای ارکستر زهی نیز به رهبری علی رهبری و منوچهر صهبایی در اروپا ضبط و منتشر شده اند. از دیگر آثار اوست: فانتزی برای ارکستر زهی، سوییت ایرانی، کتاب های تجزیه و تحلیل چهارده ترانۀ محلی ایران، موسیقی بوشهر؛ به اتفاق یوزف کوکرتس، آوانویسی و بررسی ردیف آوازی موسیقی سنتی ایران به روایت محمود کریمی، نسخه های خطی پارسی دربارۀ موسیقی به فرانسه، موسیقی بلوچستان، مقالات متعدد به فارسی، انگلیسی، آلمانی و فرانسوی. او به سبب پژوهش های ارزشمند و پایه گذاری تحقیقات اتنوموزیکولوژی، در کشور «پدر اتنوموزیکولوژی ایران» لقب گرفت.
مسعودیه، محمّدتقی
متخصص اتنوموزیکولوژی، موسیقی دان و آهنگ ساز ایرانی. پس از دریافت دیپلم ویولن از هنرستان عالی موسیقی و نیز دریافت دانشنامۀ لیسانس حقوق قضایی از دانشگاه تهران، راهی اروپا شد و در کنسرواتوار ملی پاریس در رشتۀ ویولن ادامه تحصیل داد. در ۱۳۳۵ از مدرسۀ عالی موسیقی پاریس دانشنامۀ هارمونی و در ۱۳۴۲ دانشنامۀ لیسانس آهنگ سازی گرفت. در ۱۳۴۷ با ارائه پایان نامه ای با عنوان «آواز شور» که به آوانویسی و بررسی دستگاه شور اختصاص داشت، به دریافت دانشنامۀ دکتری موسیقی شناسی نایل آمد؛ در همان زمان به ایران بازگشت و تا پایان عمر در دانشکدۀ هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، به تدریس پرداخت. مسعودیه فعالیت های پژوهشی خود را در درجۀ اول روی موسیقی محلی ایران و سپس بر ردیف موسیقی ایرانی متمرکز کرد. برخی از ساخته های او را پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون ملی ایران اجرا کردند. دو اثر او با نام های موومان سمفونیک، و دو موومان برای ارکستر زهی نیز به رهبری علی رهبری و منوچهر صهبایی در اروپا ضبط و منتشر شده اند. از دیگر آثار اوست: فانتزی برای ارکستر زهی، سوییت ایرانی، کتاب های تجزیه و تحلیل چهارده ترانۀ محلی ایران، موسیقی بوشهر؛ به اتفاق یوزف کوکرتس، آوانویسی و بررسی ردیف آوازی موسیقی سنتی ایران به روایت محمود کریمی، نسخه های خطی پارسی دربارۀ موسیقی به فرانسه، موسیقی بلوچستان، مقالات متعدد به فارسی، انگلیسی، آلمانی و فرانسوی. او به سبب پژوهش های ارزشمند و پایه گذاری تحقیقات اتنوموزیکولوژی، در کشور «پدر اتنوموزیکولوژی ایران» لقب گرفت.