مَسرور، حسین (اصفهان ۱۲۶۷ـ تهران ۱۳۴۷ش)
(نام اصلی: حسین سخنیار) شاعر و رمان نویس ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی، در ۱۲۹۳ش به تهران آمد تا در رشتۀ پزشکی تحصیل کند، اما به دلیل مرگ پدر، تحصیل را نیمه کاره گذاشت و به تدریس پرداخت. سال ها عضو هیئت رئیسۀ انجمن ادبی ایران بود و به شیوۀ کلاسیک شعر می گفت. دیوان اشعارش با نام راز الهام (۱۳۳۸ش) چاپ شده است. مقالاتی هم دربارۀ شاعران ایران در مجلۀ ارمغان نوشته است. با ملک الشعرای بهار دوستیِ نزدیک داشت و با تشویق او به نوشتن داستان های تاریخی روی آورد. نخستین اثرش با نام «محمود افغان در راهِ اصفهان» در مجلۀ نوبهار (۱۳۰۰ش) چاپ شد. رمانی هم با نامِ قِران (۱۳۳۲ش) در سرگذشت لطفعلی خان زند نوشت. مهم ترین کار ادبی اش، رمان ده نفر قزلباش مربوط به دورۀ صفویه است که دورۀ ۵جلدی اش در ۱۳۳۵ش منتشر شد. مسرور زبان های پهلوی، عربی، فرانسه و انگلیسی می دانست و داستان هایی را که از زبان عربی ترجمه می کرد در روزنامۀ ستاره ایران به چاپ می رساند. برای رادیو نیز برنامه های تاریخی و ادبی موفقی تهیه کرد.
(نام اصلی: حسین سخنیار) شاعر و رمان نویس ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی، در ۱۲۹۳ش به تهران آمد تا در رشتۀ پزشکی تحصیل کند، اما به دلیل مرگ پدر، تحصیل را نیمه کاره گذاشت و به تدریس پرداخت. سال ها عضو هیئت رئیسۀ انجمن ادبی ایران بود و به شیوۀ کلاسیک شعر می گفت. دیوان اشعارش با نام راز الهام (۱۳۳۸ش) چاپ شده است. مقالاتی هم دربارۀ شاعران ایران در مجلۀ ارمغان نوشته است. با ملک الشعرای بهار دوستیِ نزدیک داشت و با تشویق او به نوشتن داستان های تاریخی روی آورد. نخستین اثرش با نام «محمود افغان در راهِ اصفهان» در مجلۀ نوبهار (۱۳۰۰ش) چاپ شد. رمانی هم با نامِ قِران (۱۳۳۲ش) در سرگذشت لطفعلی خان زند نوشت. مهم ترین کار ادبی اش، رمان ده نفر قزلباش مربوط به دورۀ صفویه است که دورۀ ۵جلدی اش در ۱۳۳۵ش منتشر شد. مسرور زبان های پهلوی، عربی، فرانسه و انگلیسی می دانست و داستان هایی را که از زبان عربی ترجمه می کرد در روزنامۀ ستاره ایران به چاپ می رساند. برای رادیو نیز برنامه های تاریخی و ادبی موفقی تهیه کرد.