مسرشمیت ام ئی ۲۶۴ ( به آلمانی: Messerschmitt Me 264 ) یک بمب افکن راهبردی دوربرد ساخت شرکت مسرشمیت در آلمان بود که در جریان جنگ جهانی دوم، در قالب برنامه «بمب افکن آمریکا»، برای خدمت در لوفت وافه طراحی شد. در نظر بود هواگرد با برخاستن از پایگاه هایی در غرب فرانسه بتواند با طی مسافت بیش از ۱۰ هزار کیلومتری، نیویورک در ساحل شرقی ایالت متحده را بمباران کند. به هر صورت طراحی در مرحله پیش نمونه متوقف شد.
آلمان از بدو به قدرت رسیدن حزب ناسیونال سوسیالیست در سال ۱۹۳۳ و تشکیل مخفیانه لوفت وافه به دنبال ایجاد ناوگانی از بمب افکن های راهبردی بود. سرهنگ والتر وور، نخستین رئیس ستاد کل لوفت وافه تصور می کرد شوروی و نه فرانسه، دشمن اصلی آلمان در آینده خواهد بود؛ بنابراین آلمان می بایست قادر به هدف قرار دادن مراکز صنعتی دشمن در اعماق خاک آن باشد. از این رو برنامه «بمب افکن اورال» برای یک بمب افکن فوق برد بلند پدید آمد. تا ماه مه سال ۱۹۳۴ توسعه یک بمب افکن سنگین با قابلیت های اجرای چنین مأموریتی، یکی از اولویت های بالای لوفت وافه بود. دو شرکت یونکرس و دورنیه موظف به طراحی هواگرد مورد نظر شدند. این دو شرکت پیش نمونه های خود برای یو ۸۹ و دو ۱۹ را تا اواخر سال ۱۹۳۶ آماده کردند. [ ۱] به هر حال هیچ یک از این هواگردها عملکرد رضایت بخشی نداشتند. در همین حین وور در اثر یک حادثه هوایی جان باخت. پس از او رویکرد لوفت وافه متأثر از عقاید سرهنگ ارنست اودت، رئیس دفتر فنی وزارت هوانوردی رایش تغییر کرد. اودت هوادار هواگردهای کوچک و پرسرعت بود و از ایده بمب افکن شیرجه ای تاکتیکی با دقت هدف گیری بالا پشتیبانی می کرد. سرلشکر آلبرت کسلرینگ، رئیس جدید ستاد کل لوفت وافه در این عقیده با او اشتراک داشت و بمب افکن های دو موتوره را برای جنگ آینده کافی می دید. بدین شکل ماه آوریل سال ۱۹۳۷ با دستور ارتشبد هرمان گورینگ، فرمانده کل لوفت وافه، با تأکید بر بیش از حد پر خرج بودن آن ها و نیاز آلمان به گستردگی کمیت، کار بر روی برنامه بمب افکن اورال متوقف شد. [ ۲]
به هر صورت با اصرار سرگرد پاول دایشمن، رئیس بخش مدیریت ستاد کل لوفت وافه، سپهبد ارهارت میلش، عامل اجرایی دولت در وزارت هوانوردی، اواخر سال ۱۹۳۷ مجوز کار بر روی یک «هواگرد چندمنظوره» با توانایی حمل ۵ تن محموله بمب تا ساحل شرقی ایالات متحده و مقداری کمتری تا اراضی مرکزی آن و همچنین اجرای عملیات شناسایی تا ساحل غربی را صادر کرد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآلمان از بدو به قدرت رسیدن حزب ناسیونال سوسیالیست در سال ۱۹۳۳ و تشکیل مخفیانه لوفت وافه به دنبال ایجاد ناوگانی از بمب افکن های راهبردی بود. سرهنگ والتر وور، نخستین رئیس ستاد کل لوفت وافه تصور می کرد شوروی و نه فرانسه، دشمن اصلی آلمان در آینده خواهد بود؛ بنابراین آلمان می بایست قادر به هدف قرار دادن مراکز صنعتی دشمن در اعماق خاک آن باشد. از این رو برنامه «بمب افکن اورال» برای یک بمب افکن فوق برد بلند پدید آمد. تا ماه مه سال ۱۹۳۴ توسعه یک بمب افکن سنگین با قابلیت های اجرای چنین مأموریتی، یکی از اولویت های بالای لوفت وافه بود. دو شرکت یونکرس و دورنیه موظف به طراحی هواگرد مورد نظر شدند. این دو شرکت پیش نمونه های خود برای یو ۸۹ و دو ۱۹ را تا اواخر سال ۱۹۳۶ آماده کردند. [ ۱] به هر حال هیچ یک از این هواگردها عملکرد رضایت بخشی نداشتند. در همین حین وور در اثر یک حادثه هوایی جان باخت. پس از او رویکرد لوفت وافه متأثر از عقاید سرهنگ ارنست اودت، رئیس دفتر فنی وزارت هوانوردی رایش تغییر کرد. اودت هوادار هواگردهای کوچک و پرسرعت بود و از ایده بمب افکن شیرجه ای تاکتیکی با دقت هدف گیری بالا پشتیبانی می کرد. سرلشکر آلبرت کسلرینگ، رئیس جدید ستاد کل لوفت وافه در این عقیده با او اشتراک داشت و بمب افکن های دو موتوره را برای جنگ آینده کافی می دید. بدین شکل ماه آوریل سال ۱۹۳۷ با دستور ارتشبد هرمان گورینگ، فرمانده کل لوفت وافه، با تأکید بر بیش از حد پر خرج بودن آن ها و نیاز آلمان به گستردگی کمیت، کار بر روی برنامه بمب افکن اورال متوقف شد. [ ۲]
به هر صورت با اصرار سرگرد پاول دایشمن، رئیس بخش مدیریت ستاد کل لوفت وافه، سپهبد ارهارت میلش، عامل اجرایی دولت در وزارت هوانوردی، اواخر سال ۱۹۳۷ مجوز کار بر روی یک «هواگرد چندمنظوره» با توانایی حمل ۵ تن محموله بمب تا ساحل شرقی ایالات متحده و مقداری کمتری تا اراضی مرکزی آن و همچنین اجرای عملیات شناسایی تا ساحل غربی را صادر کرد. [ ۲]
wiki: مسرشمیت ام ئی ۲۶۴