مسرشمیت ام ئی ۲۶۲

مسرشمیت ام ئی ۲۶۲ ( به آلمانی: Messerschmitt Me 262 ) نخستین هواگرد جت جنگنده عملیاتی جهان بود. کار طراحی قبل این هواگرد از جنگ جهانی دوم آغاز شد اما مشکلات موتورها، متالورژی و دخالت مقامات بالا، آن را از ورود به شرایط عملیاتی در لوفت وافه تا اواسط سال ۱۹۴۴ دور کرد. ام ئی ۲۶۲ سریع تر و مجهزتر از تمامی جنگنده های متفقین از جمله جت بریتانیایی گلاستر متئور، بود. ام ئی ۲۶۲ که یکی از پیشرفته ترین طراحی های عملیاتی صنعت هوانوردی در طول جنگ جهانی دوم بود، شامل نسخه های بمب افکن سبک، هواگرد شناسایی و جنگنده شبانه آزمایشی بود.
خلبانان ام ئی ۲۶۲ ادعا کردند که مجموع ۵۴۲ فروند هواگرد متفقین را شکار کردند، اگر چه گاهی اوقات ادعای تعداد بالاتری ابراز می شود. متفقین در مقابل مؤثر بودن این هواگرد، دست به حمله به آن در هنگام برخاست و فرود زدند. مشکلات مربوط به قابلیت اطمینان موتور که ناشی از ماهیت پیشگام بودن موتورهای توربوجت جریان محوری - یونکرس یومو ۰۰۴ - نخستین موتور جت تولید انبوه شده، بود و حملات نیروهای متفقین به مخازن سوخت در شرایط رو به وخامت اواخر جنگ نیز تأثیرات این هواگرد را به عنوان یک نیروی جنگنده، کاهش داد. در نهایت، ام ئی ۲۶۲ به خاطر تولید دیرهنگام آن یعنی اواخر جنگ جهانی دوم و تعداد همیشه کم عملیاتی، تأثیری ناچیز بر روند جنگ داشت.
در حالی که استفاده آلمانی از این هواگرد در انتهای جنگ جهانی دوم پایان یافت، تعداد کمی از آنها تا سال ۱۹۵۱ توسط نیروی هوایی چکسلواکی مورد استفاده قرار گرفت. ام ئی های ۲۶۲ غنیمت گرفته شده توسط قدرت های بزرگ مورد مطالعه و آزمایش قرار گرفتند و در نهایت بر طرح های تعدادی از هواگردهای پس از جنگ مانند نورث امریکن اف - ۸۶ سیبر و بوئینگ بی - ۴۷ استراتوجت تأثیرگذار بودند. تعدادی از هواپیماها در موزه ها باقی ماندند و چندین فروند نیز به شکل خصوصی تولید مجدد شدند و با استفاده از موتورهای پیشرفته جنرال الکتریک جی۸۵ به پرواز درآمدند.
این جنگنده را شرکت مسرشمیت می ساخت. بعد از جنگ، نکات طراحی آن، منبع طراحی جنگنده های دیگر جهان شد. این جنگنده دارای ارابهٔ فرود سه چرخه و مجهز به دو موتور توربوجت جانکرز جومو، هر یک با کشش ۱۹۸۴ پوند، بود. بال ها دارای نسبت منظر نسبتاً زیاد ۷٫۲۳ و اندکی زاویهٔ برگشت به عقب ( ۱۸٫۵ درجه ) بودند. ادوات افزایش دهندهٔ برا به گونه کارآمدی در لبه فرار نصب شده بودند که به همراه اسلاتهای لبه حمله قابلیت های برخاست و فرود مناسبی به جنگنده می دادند. از نقایص ام ئی - ۲۶۲ می توان به نداشتن ترمز هوایی اشاره کرد. این وسیله از ملزومات یک هواگرد برای کنترل سرعت است. ام ئی - ۲۶۲ علی رغم داشتن نسبت کشش به وزن کم دارای توانایی های بالایی بوده است. سرعت آن ۵۴۰ مایل در ساعت در ارتفاع ۱۹۶۸۵ پا، حدود ۱۰۰ مایل در ساعت بیشتر از سرعت نورث امریکن پی - ۵۱ ماستانگ، یکی از بهترین جنگنده های ملخدار در جنگ جهانی دوم می باشد. در طراحی آیرودینامیک این هواگرد توجه ویژه ای به جزئیات شده بود. ام ئی - ۲۶۲ توانایی پرواز در روز و شب را داشته و قادر بوده ماموریت های حمله به هدف های زمینی و شناسایی را انجام دهد. بسته به نوع مأموریت در انواع یک نفره و دو نفره ساخته شده است. تسلیحات آن شامل چهار توپ ۳۰ میلیمتری در دماغه است. اولین درگیری آن با هواگرد دشمن در ۲۵ ژوئیه ۱۹۴۴ رخ داد و در مجموع حدود ۱۴۰۰ فروند از انواع مختلف آن ساخته شد که از اقبال خوش متفقین فقط تعداد کمی از آنها وارد جنگ شدند.